Jambo!

Ik ben er! Ik zit nu op de bank in het Doingoood huis en ben heel, heel moe. Ik denk niet helemaal meer helder daardoor, dus ben benieuwd hoe dit verhaal wordt.

Dus. Mijn reis. Gisterochtend vroeg opgestaan, Wouter en Mirjam een dikke knuffel gegeven (die gingen niet mee naar het vliegveld), en toen in de auto naar Dusseldorf. We kwamen daar lekker op tijd aan, dus ik heb ingecheckt en daarna met papa en mama nog even gezellig wat gedronken. Toen een laatste knuffel en door de douane.

Ik ben naar de wc geweest, heb m’n flesjes gevuld en toen ben ik naar de gate gegaan. Daar had ik 30 minuten gratis wifi :) Na een tijdje werd er omgeroepen dat het vliegtuig te laat was aangekomen, dus dat het boarden later zou beginnen.

In het vliegtuig zat ik naast het raam en naast me zat een oude Turkse man. Wel grappig, hij ging na het eten gebedjes opzeggen. Ik heb verder film gekeken. Toen ik op Istanbul uitstapte, was het warm! Het vliegveld is ook heel groot en er rijden echt heel veel bussen, auto’s, karretjes met bagage enz. heen en weer. Ik had snel m’n gate gevonden, ben ff naar de wc geweest en toen wachtenwachtenwachten.. Er zat wel een grappig Duits gezin tegenover me.

Ook dit vliegtuig was te laat en het boarden begon weer een stuk later. In het vliegtuig zat ik weer bij het raam, was de plek naast me leeg en daarnaast zat een Afrikaanse vrouw (volgens mij kwam ze uit Congo). Ze heeft de hele tijd overal foto’s van gemaakt met haar mobiel. Uit het raam, van haar eten, van zichzelf en ze liet mij ook een foto van haar maken ;) Tijdens de vlucht kreeg ik m’n avondeten en nog allerlei andere dingen. We kregen o.a. een soort slaappakketje met oordopjes, zo’n ding voor over je ogen, een dekentje en.. sokken! Daar moest ik wel even om lachen, vooral toen de Afrikaanse vrouw ze meteen ook aandeed en ging slapen. Ik heb film en serie gekeken, muziek geluisterd en een poging gedaan om te slapen.

Rond 2.00 ’s nachts landden we in Kigali (Rwanda), waar een aantal mensen het vliegtuig uit ging en er een paar nieuwe mensen bijkwamen. De Afrikaanse vrouw ging weg en er kwam een (jonge)man naast me zitten. Ik dacht dat ‘ie Turks was en ik vond hem een beetje eng, omdat hij me enigszins aan het aanstaren was. Om 2.50, de tijd dat ik eigenlijk in Entebbe (Uganda) had moeten aankomen, stegen we weer op. In het vliegtuig kreeg iedereen een papiertje dat je moest invullen voor een visum. De ‘Turkse’ man naast me vroeg of ‘ie m’n pen mocht lenen en toen praatten we een beetje. Hij bleek niet uit Turkije maar uit Egypte te komen. Verder heb ik weer muziek geluisterd, geprobeerd om te slapen en een beetje uit het raam gekeken. Afrika is echt donker als het nacht is! Je ziet wat huizen met licht, soms een verlicht stukje weg en voor de rest eigenlijk alleen de wat grotere steden.

Eindelijk in Entebbe aangekomen, werd iedereen eerst meteen gecontroleerd op ebola. Ik kreeg een of ander spul op m’n handen gespoten, m’n temperatuur werd opgemeten en ik moest nog een heel formulier invullen. Joepie, daar zat ik echt op te wachten om 4 uur ’s nachts. Daarna m’n visum regelen en door naar de bagageband. Wachten.. wachten.. koffer nummer 1.. wachten.. wachten.. wachten.. en geen koffer nummer 2. Toen had ik echt geen zin meer. Er was bijna niemand meer, ik wou slapen, ik had geen bereik met m’n mobiel en ik was bang dat m’n chauffeur het wachten zou opgeven. Maaroke, op naar de ‘lost bagage office’. Een aantal formulieren en kopieën van paspoort en vluchtschema later, was ik klaar en kon ik gaan. Zonder m’n ene koffer waar al m’n kleren inzitten.

De chauffeur, Charli, was er gelukkig nog. De 50 minuten in de auto heb ik gezellig wat met hem gepraat (wennen aan het Afrikaanse Engels) en goed om me heen gekeken. Vooral de geur, maar ook de rest (de mensen, het straatbeeld, het verkeer enz.) voelden wel enigszins vertrouwd. Toch wel fijn dat ik er al geweest ben. Bij het Doingoood huis deed Sanne, een van de andere vrijwilligers, de deur voor me open. Ik kreeg een shirt van haar om in te slapen en ging eigenlijk meteen naar bed. 6.00 uur, niet echt zoals gepland.

Vanochtend maar weer dezelfde kleren aangedaan als gister, ontbeten en even gepraat met Sanne en Sanne (handig he

)De rest was al naar hun project. Om 10 uur kwam Inge, de Doingoood coördinator. Met haar heb ik wat dingen doorgesproken en het even over m’n koffer gehad. Bij het vliegveld zouden ze bellen als ‘ie er is en als ze morgen nog niet gebeld hebben, gaat Inge er even achteraan. Op het vliegveld had ik nog gevraagd of ze wel wisten waar ‘ie was, maar helaas. Nouja, ik ben te moe om me er heel erg zorgen om te maken nu.

Na dus even gepraat te hebben, ging ik met Inge op ‘city tour’. Achterop een boda boda (brommertje), dwars door het verkeer. Ik had me voorbereid op het moeten doorstaan van doodsangsten, maar eigenlijk genoot ik er wel van :) We gingen naar een shopping mall, ik heb geld gepind (nadat we eerst de bank moesten bellen omdat ze m’n pas niet goed op wereldprofiel hadden gezet), we hebben een simkaart en een usb-stick voor internet gekocht en we zijn nog even in een grote supermarkt geweest. Toen was ik alweer/nog steeds doodmoe en zijn we terug gegaan.

Ik heb de spullen die ik wel heb (schoenen, toiletspullen, shampoo, boeken, pillen.. naja eigenlijk alles behalve m’n kleren) een beetje uitgepakt en ben toen lekker weer gaan slapen. Daarna gekeken of m’n internet werkt, wat gemaild, avondgegeten en nu ben ik dus dit verhaal aan het schrijven. Ondertussen heb ik ook de andere meiden ontmoet, wat gehoord over hun projecten en verder een beetje gepraat.

Nu vind ik het wel weer genoeg geweest en heb ik heeeel erg zin om weer m’n bed in te gaan. Ohja, nog iets, we hebben momenteel geen stromend water. Super. Ook niet douchen dus. Morgenochtend komt Inge weer en gaan we naar m’n project. Ik ben benieuwd.

Ik leef nog en ik ben er, maar verder zit het nog een beetje tegen helaas :( Hopelijk volgende keer leuker nieuws en ik hoop vooral echt dat m’n koffer met kleren nog komt.

Veel liefs,

Rianne