Jambo!

Of zal ik alweer gewoon ‘hallo’ zeggen? Het is hier nu precies 17.10 en om 5.10 vannacht vertrekt mijn vliegtuig. Nog maar 12 uurtjes in Uganda dus. Terug naar Nederland na 20 geweldige, prachtige, warme, gezellige, leuke (enz. enz.) weken! Ik heb heel erg veel nieuwe dingen gezien, vanalles geleerd en – niet te vergeten - leuke en lieve mensen leren kennen. Natuurlijk was het soms ook minder leuk, moeilijk en ver van familie & vrienden, maar dat hoort erbij. Ik ben heel erg blij dat ik dit gedaan heb en dankbaar dat ik dit kon doen en dat het zo’n heerlijke tijd is geweest.

Ik zal nog even vertellen over de laatste twee weken, want ook daarin is er natuurlijk nog vanalles gebeurd. Mijn vorige verhaal schreef ik op 11 januari en de dag daarna, 12 januari, was een speciale dag, want…. ik was jarig! Mijn eerste verjaardag die ik niet thuis in Nederland vierde. Ik had de 11^de cakejes gebakken en ben op mijn verjaardag naar project geweest. ’s Ochtends op het drop-in werd ik heel leuk ontvangen. Ze waren heel blij dat ik er weer een keer was en toen ze me zagen begonnen ze allemaal ‘Birthday girl! Birthday girl!’ te roepen. De cakejes vielen heeeeeeeel erg in de smaak en ze konden echt niet geloven dat ik ze zelf had gebakken. Ik had er chocola en appel in gedaan omdat ze dat heel lekker en speciaal vinden, want het is hier heel duur en ze eten het dus zo goed als nooit. Ook hier ‘thuis’ vielen de cakejes in de smaak en ik heb ook nog leuke kadootjes van ze gekregen. Verder waren alle berichtjes, filmpjes en fotoos uit Nederland ook super! Dank jullie wel!

Het helpen op de Nederlandse/Vlaamse school was afgelopen weken ook nog leuk. Het was leuk dat ik de kinderen nu vaker had gezien en dat ze me kenden en blij waren dat ik er was. In elke groep zitten een aantal kinderen die allemaal op verschillende niveaus zijn, wat het lastig maakt. Mijn hulp werd dus heel erg gewaardeerd en ik heb veel individueel of aan twee kinderen tegelijk les kunnen geven. Het is wel grappig om te zien dat de fouten die ze maken heel anders zijn dan die van ‘normale’ Nederlandse kinderen. De meeste fouten komen doordat ze heel veel Engels praten en hun school hier ook in het Engels is. Vanochtend heb ik voor de laatste keer meegeholpen bij de peutergroep en dinsdag bij groep 3/4/5. Die kinderen vonden het helemaal niks dat ik alweer naar Nederland ging ;) “Je kan toch gewoon even teruggaan om hoi te zeggen en dan weer naar Uganda komen?”

Afscheid nemen op project was het moeilijkst. Maandag ben ik naar het boys home geweest. Ik had voor alle jongens een kaartje gemaakt met een foto van zichzelf, een bedanktekstje, een persoonlijk berichtje, een kleine foto van mij/mij+zichzelf en een snoepje. Ze waren al heel blij toen ze de foto’s zagen en toen ze ook de snoepjes in de gaten kregen waren ze door het dolle heen haha :) Ik vroeg wat ze graag wilden doen op de laatste dag.. “crafts! Uno!”. Ik heb dus nog lekker de hele middag potjes Uno zitten spelen en degene die niet speelden waren ‘stiekem’ kaartjes voor mij aan het maken. Sommigen deden heel grappig mijn kaartjes na en daarbij kreeg ik dus ook een persoonlijk berichtje: ‘You are the best in handling young ones and adults’ ‘You are lovely and good’. Zo lief ;) Aan het eind hebben we, vooral de jongens eigenlijk, nog heel veel gekke en leuke foto’s gemaakt met mijn camera. Toen het echt tijd was om te gaan zeiden ze wel allemaal dag, maar gingen ze daarna weer snel door met wat anders doen. Ze houden niet zo van afscheid nemen, wat ik ook wel begrijp. Woensdag ging ik voor de laatste keer naar het drop-in. Ook voor hen had ik snoepjes en een aantal jongens maakte een tekening/briefje voor me. Verder lekker nog een keer rondhangen, voetballen, puzzels maken (de staf had 3 puzzels vanuit het boys home naar drop-in meegenomen), gekke foto’s maken en vooral lol hebben met ze. Hier lieten ze echt goed merken dat ze het heel jammer vinden dat ik wegga, dat ze me gaan missen en ze bedankten me zo vaak.. "for loving us and caring about us and having fun with us". Het echte afscheid nemen was een beetje hetzelfde als in het boys home. Sommige jongens waren al teruggegaan de straat op zonder echt dag te zeggen en de rest besteedde er ook het liefst zo min mogelijk aandacht aan. Toch wel een beetje raar voor me omdat ik anders gewend ben en goed besef dat ik ze waarschijnlijk nooit meer zal zien.

Nu, na de laatste dingen gedaan te hebben en afscheid te hebben genomen wil ik wel gewoon graag snel naar huis. Ik ben moe en kijk op tegen mijn vlucht. Om 1.30 vannacht neem ik een taxi naar Entebbe en om 5.10 vertrekt mijn vliegtuig naar Istanbul. Daar heb ik dan een tussenstop van 5(!) uur en om 17.23 land ik als het goed is dan eindelijk in Dusseldorf. Ik ga kapot zijn, denk ik. Afgelopen nacht heb ik helaas al slecht geslapen omdat het echt heel hard regende. Heel raar, want we zitten nu midden in de droogte-periode en het heeft al weken geen druppel geregend en alle Afrikanen zeiden dat het tot februari/maart totaal niet zou regenen. Ik werd alvast voorbereid op Nederland, denk ik ;) Jaja, ik ben heel benieuwd hoe de kou gaat voelen, hoe het ruikt, wat voor geluiden je allemaal hoort en hoe ernstig netjes ik het eruit vind zien.

Nederland, tot snel!

Veel liefs,

Rianne