Jambo!

Daar zit ik dan. Heerlijk buiten op de bank met geweldig uitzicht op het Victoriameer. Ik heb al veel te lang niet geblogd. Sinds mijn laatste verhaal is er namelijk nog heel veel gebeurd en veranderd. Ik verblijf nu niet meer in het Doingoood huis, maar bij Ron, Clarissa, Milenka en Anique, een Nederlands gezin dat al heel lang in Kampala woont. Het zijn vrienden van mijn oom en tante, die volgende week maandag ook hier komen logeren (+ mn neef) en waarmee ik dan allemaal leuke dingen ga doen! :) Afgelopen zondag ben ik hierheen verhuisd. ’s Ochtends heb ik mijn spullen ingepakt en afscheid genomen van mijn leuke huisgenootjes/mede-vrijwilligers en het Doingoood huis. Wel even stom, want na drie maanden voelde ik me daar al echt thuis. Om 13u ging ik met Inge (Doingoood coördinator) richting mijn nieuwe plekje. Ik werd hartelijk ontvangen en mocht meteen mee naar de bioscoop; The Hobbit!

Deze week doe ik het even rustig aan. Ik heb mijn visum verlengd bij de onvriendelijkste mevrouw van Uganda, maar gelukkig deed ze minder moeilijk dan verwacht. Waarschijnlijk ga ik ook nog langs bij project en verder lekker bij het zwembad (ja, er is een zwembad in de tuin!), in de tuin of op de bank hier bijkomen van de drukke laatste weken. Niet verkeerd ;)

Drukke laatste weken waren het wel. Nouja, voor Afrikaanse begrippen dan. Het afscheid van Doingoood en Agape kwam langzaam steeds dichterbij en er was nog genoeg te beleven. Ik heb een lijstje met de dingen waarover ik graag nog wou schrijven, zodat ik ze niet zal vergeten. Bovenaan staat het minst leuke: er is geld uit mijn portemonnee gestolen in het drop-in center. Als blanke in een land als Uganda is de kans dat je bestolen wordt aardig groot, zeker als je met straatkinderen werkt, maar het blijft natuurlijk stom. Het allerstomste is dat de jongen op heterdaad betrapt is en dat het een van de jongens was waar ik echt leuk mee om kon gaan en van wie ik het niet verwachtte. Hij is meerdere keren het kantoortje binnengeglipt en heeft in totaal zo’n 50 euro gestolen. Toen hij betrapt was, kon hij alleen het geld van die keer teruggeven. Op project wilde ze hem eerst op z’n Afrikaans straffen (= stokslagen), maar uiteindelijk mocht hij gaan als hij zijn excuses aan zou bieden en niet meer terug zou komen. Voor ik het allemaal echt besefte was hij weg en sindsdien heb ik hem dus niet meer gezien.

Als tweede op mijn lijstje staat het ontploffen van een transformer. Het was een normale dag en Ariane en ik waren in het boys home met de jongens darts aan het spelen door klei op een zelfgetekende roos op de muur te gooien. Ineens was er een felle flits en een keiharde knal. Maar echt héél hard. Ik zat meteen in een soort overlevingsstand en dacht dat er iets heel ergs gebeurd was. De jongens waren ook geschrokken, maar na een paar seconden renden ze allemaal al meteen naar buiten en riepen “transformer, transformer!”. Ik vond het een beetje eng om naar buiten te gaan en begreep niet wat ze bedoelden. Bij ‘transformer’ moest ik denken aan zo’n robot. Uiteindelijk toch buiten gaan kijken en gelukkig viel het mee. De elektriciteitsdraden hangen hier allemaal aan palen en om de zoveel tijd zit er een transformer (transformator) tussen om de spanning om te zetten. De transformator aan de paal vlak naast het boys home was ontploft en er liep allemaal vloeistof uit. Dit bleek Parafine te zijn, wat de mensen hier onder andere veel gebruiken als medicijn. De grootste prioriteit na de ontploffing was dus ook het opvangen van de Parafine en allemaal zoveel mogelijk flesjes en andere dingen vullen om mee naar huis te nemen ;)

Nummer drie op mijn lijstje is het bezoek van de grote Agape-sponsoren uit Zweden. Voor zo’n twee weken waren er twee (wat oudere) echtparen uit Zweden op bezoek om te kijken hoe het allemaal ging, vanalles te bespreken en een lading nieuwe spullen te brengen/kopen. Omdat Agape zonder de hulp van deze mensen en hun kerk in Zweden niet kan bestaan, werd er alles aan gedaan om ze het naar de zin te maken. De week voordat ze kwamen werden er speciale tekeningen gemaakt, dansjes en liedjes ingestudeerd en extra opruimtaken uitgedeeld. Toen ze er waren was de baas van Agape constant met ze op pad om zoveel mogelijk te laten zien. Zo raar om ze zo te zien slijmen. Ze beseffen maar al te goed hoeveel ze aan de Zweden te danken hebben, denk ik.

Next one. Een paar weken terug hadden Ariane en ik ’s middags bij het boys home even geen zin in drukte en bleven we wat in het kantoortje hangen. Er staat daar een kast met rommelig allemaal dozen erin en erop. We waren altijd al benieuwd wat er nou precies in zat en de Zweden hadden gezegd dat er Lego voor de jongens was. Toen er even niemand anders in het kantoortje was, gingen we dus wat rondneuzen. We vonden inderdaad een doos Lego, maar ook nog veel meer speelgoed, spelletjes, boeken, knutselspullen, schoolspullen en kleren! Waarom wisten wij dat niet eerder? Toen Isaac, de man die onder andere het geld regelt bij Agape, terugkwam, vroegen we of we verder in de kast mochten kijken en mochten opruimen. Het mocht. Hij vertelde ook dat de meeste spullen uit die kast bedoeld zijn voor de resettlement-packages die de jongens meekrijgen. We hebben vol verbazing de hele kast uitgepakt en toen alles enigszins gesorteerd en terug in de kast gedaan. De laatste weken hebben we de jongens vaak blij kunnen maken met het spelen van nieuwe spelletjes, het lezen van boeken en het maken van puzzels. Echt heel erg leuk om te zien hoe enthousiast ze daarvan worden en hoe ijverig ze er mee bezig kunnen zijn.

Niet alleen de boys home jongens werden blij van de spelletjes, boeken en puzzels. Ook een aantal oudere jongens en meiden (leeftijden tussen de 16 en 22 ongeveer) deden de laatste weken af en toe graag mee. Hier in Uganda is het schooljaar net afgelopen en nu heeft iedereen twee maanden vakantie om met kerst en oud&nieuw terug naar familie te kunnen. Veel mensen wonen/werken/studeren in Kampala, maar komen uit kleine dorpjes in andere delen van het land. In deze vakantie gaan ook alle kinderen van boarding scholen terug naar hun familie. Afgelopen weken zag je dus overal kinderen met een matras en een kist met al hun boeken, kleren en zeep (= al hun bezittingen) lopen of wachten op een matatu-taxi. De oudere jongens en meiden die nu ook in het boys home zijn, worden allemaal door Agape geholpen en zitten op boarding scholen. Zij zijn met hun matras en kist naar het boys home gekomen om daar te blijven deze vakantie of om later door Agape naar familie te worden gebracht. Wat heel gek om te zien en te beseffen is dat in Nederland iedereen heel erg blij is als het eindelijk zomervakantie is, maar dat de meesten zich hier nu doodvervelen omdat ze gewoon niks te doen hebben. De oudere jongens en meiden waren dus ook blij met ons en alle vermaak ;)

In het weekend dat het net vakantie was en heel veel mensen dus meteen de weg op gingen richting familie, ging ik met Ariane, Lianne en Laurenske naar de Sipi Falls. Hééél lang rijden, vooral door die drukte op de weg, maar het was het zeker waard! Ik ga er verder niet veel meer over zeggen dan dat jullie het fotoalbum maar moeten bekijken :)

Dan is er nu nog één ding om over te vertellen: ons afscheidsfeest bij Agape. Ariane is maandag terug naar België gevlogen, dus vrijdag was voor ons allebei de laatste dag en daar wilden we natuurlijk wat leuks van maken. Het bedenken en regelen kostte nog aardig wat moeite, maar uiteindelijk was het een geslaagde dag! De jongens van het boys home kwamen ’s ochtends naar het drop-in center. Dat vinden ze allemaal al heel leuk, omdat de meesten elkaar kennen van op de straat, in het drop-in (boys home jongens komen van drop-in..) of de paar keer per jaar dat ze elkaar zien zoals vrijdag. We zijn met z’n allen naar een groot voetbalveld in de buurt gegaan wat Ariane en ik hadden gehuurd. We hebben een wedstrijd tussen boys home en drop-in gedaan. Toen we dat de week daarvoor aankondigde waren ze door het dolle heen en ze hebben zelfs getraind. Het boys home heeft uiteindelijk gewonnen met 3-2. Tijdens het voetballen hebben Isaac, de drop-in ‘kok’, en de aunties de speciale lunch (rijst, groente en vlees) die wij voor de jongens hadden geregeld klaargemaakt. Na het voetballen konden we dus meteen lekker lunchen. Daarna hebben we met z’n allen buiten gezeten en kregen we een soort bedank-toespraak. Als laatste nog lekker klooien met de jongens en gekke foto’s maken en toen was het al tijd om te gaan.. Het scheelt dat ik ze nog kan zien, anders had ik het waarschijnlijk een stuk moeilijker gevonden.

Veel liefs,

Rianne