Jambo!

10 dagen + 10 uur geleden lag ik uitgeput, zonder m’n eigen kleren, net aangekomen in Uganda, eindelijk in m’n bedje hier. Dat voelt nu al weer heel lang geleden en er is natuurlijk ook heel veel gebeurd. Hierbij even een update :)

Ik heb m’n draai ondertussen wel aardig gevonden. Het weer, de mensen, het verkeer, de boda’s, alle geluiden en geuren, het eten, het Doingoood huis.. Het voelt allemaal al wel een beetje als m’n tweede thuis.

De werkdagen op m’n project vind ik nog wel wat lastig. Als we (de vrijwilligers: nu 2 Nederlanders + 1 Belg + 1 Duitse + 1 Boliviaanse) aankomen worden we (zowel bij drop-in center als boys home) altijd hartelijk verwelkomd, maar daarna gaan de jongens vaak weer door met hetgene waar ze mee bezig waren. Meestal voetballen, schommelen, achter elkaar aan rennen, soms tekenen of gewoon wat hangen. De ‘vaste werknemers’ (twee bij het drop-in center en twee/drie bij het boys home) regelen het eten, de les en geven de jongens af en toe opdrachten om iets te doen (bijv. zichzelf wassen, vegen, schoonmaken, verzamelen voor de les of crafts time..), maar zitten verder veel in het kantoortje. Wij als vrijwilligers kunnen bij het drop-in center helpen met de les en wat verzinnen voor crafts time. De rest van de tijd bij het drop-in center en eigenlijk de hele middag bij het boys home hebben we geen echte taken. Als we zelf geen initiatief nemen, zitten we dus een beetje te niksen terwijl de jongens zichzelf wel enigszins vermaken. Dat voelt natuurlijk heel nutteloos en daarom verzinnen we dingen om te doen. Sport, spel, knutselen.. Zowel bij het drop-in center als het boys home is er ongeveer één grote krat met knutselmateriaal (van vorige vrijwilligers uit Nederland) en een/twee ballen. Het is dus wel lastig om telkens leuke dingen te verzinnen. De jongens vinden het leuk als we iets met ze doen, maar haken soms wel al aardig snel af en gaan dan weer verder met hun eigen ding. Activiteiten organiseren kost dus redelijk wat moeite en als de jongens hun eigen gang gaan voel ik me aardig nutteloos. Dan mis ik toch wel een taak/iets te doen en de manier van hard werken in Nederland.

Ik heb geprobeerd om het zo goed mogelijk te beschrijven, maar het kan dat het nu wel heel negatief klinkt. Dat is natuurlijk ook weer niet de bedoeling! We hebben afgelopen week veel leuke dingen gedaan! Estafette, sieraden maken, dansen en muziek maken op djembé’s, letters maken met hun lichamen (met armen wijd is een T, twee jongens met hoofden tegen elkaar is een A enz.), armbandjes knopen, stand-in-de-mand, gezichten maken met takjes en bladeren, rare foto’s met ze maken.. Ik denk dat het ook belangrijk is dat ik de jongens wat beter leer kennen. Ze komen van de straat, zijn niet zo snel heel erg open, ik ben natuurlijk de zóveelste vrijwilliger en het is gewoon even wennen aan elkaar in het begin. Ik merk ook wel dat het met Johnson en Robert, de twee jongste jochies bij het drop-in center die ik nu een paar keer les heb gegeven (cijfers en alfabet leren), al beter gaat. Die komen me vaak even opzoeken en willen soms op schoot. Met de rest zal het hopelijk ook vanzelf wel beter gaan.

Rond 4/5 uur ga ik elke dag weer richting huis. Mijn boda is gemiddeld altijd een half uur te laat, maar daar hou ik ondertussen rekening mee ;) ’s Avonds heb ik dan genoeg tijd om te relaxen, wat te internetten, te douchen, te lezen en alvast een beetje na te denken over activiteiten voor de volgende dag. Niks te klagen dus :)

Thuis (zo ga ik het Doingoood huis vanaf nu maar noemen) is het verder ook gezellig met de anderen. Het was wel wat druk, omdat we een tijdje met z’n achten waren (= beide slaapkamers van vier vol), maar eigenlijk was dat nog prima te doen. Van donderdag t/m zaterdag waren vijf van de acht op safari, dus had ik het lekker rustig thuis met Mary en Sanne. Zaterdag, gister, ben ik met Mary naar de Acacia Mall geweest, een heel erg luxe winkelcentrum. Het was echt heel erg mooi, prachtig uitzicht vanaf het dak en we hebben ook heerlijk geluncht! Vanochtend/vanmiddag heb ik een hele tijd bij het guest house gezeten en heel erg leuk geskyped met familie en vrienden.

Ik zie dat dit ondertussen alweer een lang verhaal aan het worden is, dus ik ga maar snel stoppen. Ik heb nog genoeg te vertellen, maar dat kan ook wel wachten tot volgende verhalen. Laatste dingetje: Ik heb nu zoals beloofd ook foto’s op mijn blog staan, dus neem snel een kijkje als je dat nog niet had gedaan! ;)

Veel liefs,

Rianne

Ps. Er rent nu een kakkerlak door de kamer, waarschijnlijk degene die ik gister ook al heb gezien. Ik ga nu toch maar eens een poging wagen dat ding te vermoorden. Wish me luck