Jambo!

Helaas, geen goed nieuws of leuke verhalen deze keer. Ik ben ziek, sinds zondag. Ondertussen ben ik ook al twee keer naar het ziekenhuis geweest hier, dus ik heb wel weer wat nieuwe ervaringen opgedaan. Ik zal jullie daarover vertellen en, natuurlijk, ook vertellen hoe het met mij gesteld is.

Het begon zondagochtend. Ik had knallende koppijn. Gedurende de dag liep m’n temperatuur steeds hoger op en ’s avonds had ik koorts. Ik heb letterlijk bijna de hele dag op de bank gelegen/gezeten. Ik heb een beetje kunnen slapen en verder gehoopt dat de dag snel voorbij zou gaan. Ziek ben ik toch veel liever thuis in Nederland, dus ik had ook voor het eerst wel serieus last van heimwee.

Na een redelijk goede nacht ging het maandagochtend beter. M’n hoofdpijn was zo goed als over en m’n temperatuur was weer ongeveer normaal. Ik voelde me nog niet helemaal super, dus ik ben niet naar m’n project gegaan. Gelukkig maar, want m’n temperatuur begon langzaam weer op te lopen. Het werd weer een bank-dagje. ’s Middags ging het ineens snel en om 17.30 had ik bijna 40 °C koorts. Inge kwam me halen met de auto en om 18.00 vertrokken we richting ziekenhuis.

Het werd een uur in de auto zitten. Lang leve de files in de stad, de overal tussendoor glippende boda’s en de brutale matatu-taxibusjes. En de verkeersagenten deden nog zo goed hun best... Maargoed, uiteindelijk waren we er om 19.00. Het ziekenhuis ‘The surgery’, lijkt meer op een grote huisartsenpraktijk, met daarbij dan nog een gedeelte voor spoedeisende gevallen en een ambulance-dienst. Het is een van de beste ziekenhuizen in Kampala en er komen en werken ook aardig wat Westerse mensen. Ik moest me registreren en toen begon het wachten op mijn beurt. Om 20.20, dus ruim een uur later, was het zover. Ik werd ondervraagd en onderzocht door een Afrikaanse arts. Wel even wennen. Medisch praten in (Afrikaans-)Engels en alles is toch iets primitiever dan in Nederland. M’n bloeddruk was te laag, m’n hartslag te hoog en ik had nog steeds koorts, dus m’n bloed en urine moesten onderzocht worden. Voor zover ik me kan herinneren heb ik dat nog nooit gehad, dus het buisje bloed afnemen + in een bekertje plassen waren weer nieuwe ervaringen. Verder kreeg ik alvast medicijnen om m’n temperatuur wat naar beneden te krijgen.

Iets meer dan een half uur later kwam de dokter terug met de uitslag van de onderzoeken. Ze hadden zowel in mijn bloed als urine stoffen gevonden die duiden op een infectie. Wat precies, konden ze niet achterhalen. Voor de ene kreeg ik antibiotica mee en de ander was een beginnende infectie, waarvoor ik het advies kreeg heel veel water te drinken. Midden in de nacht m’n bed (het bovenste bed van het stapelbed, met muskietennet eroverheen) uit moeten voor de wc, is dus ondertussen ook een nieuwe ervaring ;) Ik kreeg ook nog een voorraad ibuprofen (koorts-remmend) en moest voordat we konden gaan nog even mee om m’n bloeddruk en hartslag te checken (omdat m’n temperatuur ondertussen wat lager was door de medicijnen en de dokter hoopte dat het dan beter zou zijn). Bloeddruk en hartslag waren helaas nog steeds niet goed, dus de dokter wilde dat ik de volgende dag terugkwam. Balen. Maarja, Inge en ik konden eindelijk aan de terugweg beginnen en om 22.00 was ik weer thuis.

Gister, dinsdag, ging het een stuk beter. Waarschijnlijk vooral door de hoeveelheid ibuprofen die ik moest slikken. Ik heb uitgerust, wat nuttige dingen gedaan, filmpje gekeken en rond vijf uur kwam Inge om weer naar het ziekenhuis te gaan. Het duurde allemaal weer heel lang, maar met mij in het ziekenhuis ging het snel: een (verveelde) verpleegster kreeg de opdracht m’n bloeddruk en hartslag te checken, deed dat en zei “it’s okay, you don’t need to see the doctor”. Oké dan. Als ik niet beter word of het veel slechter gaat, gaan we wel weer. We doen het maar op z’n Afrikaans...

Vandaag gaat ’t wel oké. Ik neem braaf medicijnen en rust uit. Het voelt wel een beetje stom dat ik nu al een aantal dagen niet op het project ben geweest. Het scheelt niet veel of ik ga de bonen met posho/spaghetti/rijst ook missen ;) Ik was al aardig gewend aan dezelfde lunch elke dag.

Kortom: het is allemaal niet zo fijn, maar ik overleef het wel en doe rustig aan. Ik bekijk het positief door alles maar te zien als nieuwe ervaringen (zoals jullie waarschijnlijk al gemerkt hadden)

Veel liefs,

Rianne