Jambo!

Veel mensen vragen of ik al weer beter ben, dus het leek me tijd voor een update. Gelukkig heb ik goed nieuws: ik ben weer helemaal fit (: Nog bedankt voor alle lieve berichtjes. Ondertussen heb ik nu al weer vanalles meegemaakt en over een paar absurde/bijzondere/grappige dingen zal ik jullie even wat vertellen.

Vrijdag ging het al beter met me (alleen nog wat slapjes/moe), dus toen ben ik naar m’n project geweest. Sara, de Duitse vrijwilligster, is zaterdag vertrokken en vrijdag was er een soort afscheidsfeestje voor haar op het project. Het was heel gezellig met de jongens van het boys home & drop-in center bij elkaar, er was een uitgebreide lunch en bijna constant werd er live djembé-muziek gemaakt door de jongens. De jongens van het boys home werden ’s middags teruggebracht met de auto en omdat het regende belandden Ariane en ik ook in de auto. We werden lekker droog thuis afgezet. Inclusief bestuurder was er plek voor 8 in de auto, maar uiteraard werden er wat meer mensen in gepropt ;) Wij zaten met 9 (3 jongens, 6 volwassenen) achterin, waar plek was voor 6. Toen we bij ons appartement kwamen, keken de jongens hun ogen uit. “I’m gonna stay here tonight!” We moesten er allemaal om lachen, maar ze zouden het maar al te graag willen waarschijnlijk.

Gister en vandaag waren ook weer leuke dagen op het project. In het drop-in center is het nu alleen wel weer heel erg rustig, omdat ze vorige week geen broodjes bij het ontbijt kregen. Jennita, de vrijwilliger die daarmee was begonnen, is vorige week dinsdag vertrokken en sindsdien kregen de jongens alleen een soort meelpapje. Daarvoor komen ze ’s ochtends niet helemaal naar het drop-in center, waardoor er nu dus veel minder kinderen zijn. Gelukkig heeft het project het ontbijt nu wel weer goed opgepakt en wordt er nu voor brood gezorgd.

Ondanks het (gebrek aan) ontbijt, is er wel een nieuw jongetje bij het drop-in center. Echt heel absurd: hij weet niet hoe hij heet, waar hij vandaan komt en hoe oud hij is. We schatten hem rond de zes jaar en noemen hem Ibra(him). In het begin durfde hij helemaal niks te zeggen en staarde hij constant naar de grond. Het gaat nu wel iets beter en hij blijkt ook snel dingen te leren.

De lessen lijken aardig goed te gaan op het drop-in center, maar gister kwamen Ariane en ik er ineens achter dat de jongens iets helemaal verkeerd hebben aangeleerd. Breuken delen door breuken of hele getallen doen ze op een verkeerde manier, waardoor er antwoorden uitkomen die totaal niet logisch zijn. Zo raar dat ze dat allemaal gewoon niet doorhebben en het al heel lang verkeerd doen. Ze blijken niet echt te snappen wat ze doen, maar gewoon de methodes/trucjes die ze hebben geleerd toe te passen. Ariane en ik zijn nu weer helemaal bij het begin begonnen en proberen de drie oudsten (Steven, Tomas en Moses van 17/18 jaar) het nu goed aan te leren. Zo apart dat die jongens ongeveer van mijn leeftijd zijn en dan moeite hebben met wiskunde van dat niveau. Bijna elk kind van 12 in Nederland zou dit kunnen.

Op het boys home heb ik nog geen enkele les meegemaakt, omdat ze eerst nog vakantie hadden en daarna alleen een aantal keer ’s ochtends (als ik bij het drop-in center was) les hebben gehad. Vandaag was het echter anders. Toen ik aankwam hoorde ik allemaal geluid komen uit het klaslokaal. Ik ging snel kijken en zag tot mijn verbazing Richie, een van de oudste jongens daar (hij is 14), voor de klas staan. Hij was serieus een deel van de jongens les aan het geven. Marvin (is 15) was ook met een aantal jongens bezig. Er was verder geen volwassene te bekennen. Ik heb Richie nog even geholpen met zijn Engelse les en daarna was het tijd voor de lunch. De ‘aunties’ (zo noemen ze de twee vrouwen die de begeleiders zijn, voor het eten zorgen en normaal ook les geven) waren blijkbaar zo druk geweest met het voorbereiden van de lunch dat ze geen les konden geven. Ik denk niet dat ik dat helemaal geloof..

De jongens bij het boys home hadden ook al een heel zwaar weekend achter de rug, want hun bal, eigenlijk het enigste wat ze hebben om zich te vermaken, was kapot. Er was wel een nieuwe bal, maar die lag in het kantoortje van de baas en er was geen goede pomp. Wij hebben gister de bal voor ze uit het kantoortje gehaald en ze waren meteen dolgelukkig. Op een of andere creatieve manier (met een soort ‘tuutje’, een stuk plastic zak en hun mond) hebben ze die toen aardig weten op te blazen. Vandaag hadden we een pomp meegenomen zodat ze hem helemaal goed konden opblazen en weer lekker konden voetballen. We zijn de afgelopen twee dagen ook samen met de jongens bezig geweest met het maken van een ganzenbord-spelbord. Morgen gaan we het spelen en hopelijk vinden ze het leuk, dan hebben ze voortaan nog iets om te doen :)

Zo, nu vind ik het wel weer genoeg voor vandaag. Ik ga lekker m’n bedje in.

Veel liefs,

Rianne