Hallohallo,

Ik ben ondertussen alweer een aantal dagen terug in het koude Nederland. Wennen! Als afsluiting van m’n blog hier nog een laatste verhaal.

Mijn terugreis was lang en vermoeiend, maar verliep verder zonder problemen. Toen ik in Dusseldorf door de slurf het vliegtuig uitliep, voelde ik de kou meteen. Precies zoals ik me had voorgesteld: alsof je in een vriezer loopt. Op het vliegveld werd ik lief ontvangen door m’n ouders en zusje. We aten nog wat en gingen toen in de auto richting Wageningen. Wat een gladde en rechte wegen ineens, auto’s die hun richtingaanwijzer gebruiken, geen groot licht meer, geen eigenwijze boda’s of matatu’s en rechts rijden, dus -doodeng- de rotonde de andere kant op nemen. Wat een stilte ook op straat.. nergens muziek!? En waar zijn alle mensen!? Wageningen is niet veel veranderd, op een paar nieuwe gebouwen na. Thuis, met ook m’n broertje erbij, nog even gezellig op de bank gehangen en wat foto’s gekeken. Daarna dan eindelijk na al die tijd weer naar m’n eigen kamer en lekker m’n eigen bedje in. Al rook het niet zo vertrouwd, want we hebben nu blijkbaar een ander wasmiddel thuis ;)

Zaterdagochtend werd ik wakker en…. SNEEUW! Grappig, omdat ik het daar in Uganda veel over heb gehad met zowel de Oegandezen als de kinderen bij de Nederlandse school. Het weer is wel echt heeeeel erg wennen. Natuurlijk wist ik dat het koud en donker ging zijn, maar dat het zó erg zou zijn had ik niet verwacht. Sinds ik terug ben heb ik het eigenlijk nog niet warm gehad, wat ik nu al wel helemaal zat ben. 2 paar sokken, een panty onder m’n broek, een muts op in huis, een extra vest over m’n kleren, verwarming lekker hoog.. ontiegelijk overdreven, maar echt warm heb ik het nog steeds niet :(

Zaterdagavond kwamen er vrienden eten. Zoooo leuk om ze eindelijk weer in het echt te zien, te knuffelen en bij te kunnen praten. Ik was overdag samen met m’n vader naar de AH en de markt geweest (op de fiets, in de kou, door de sneeuw! “Now clap for yourself” zouden de jongens op project zeggen..) en toen hebben we ook lekker avocado’s, ananas, mango’s, passievrucht en bananen gekocht. Om nog maar even in Afrikaanse stemming te blijven :) Mijn toetje was zaterdag dus lekker hetzelfde als de afgelopen zes weken bij Ron & Clarissa, al moet ik zeggen dat het fruit in Uganda natuurlijk wel beter smaakt!

Ik vind het fijn om weer bij familie, vrienden en m’n eigen kamer + bedje te zijn, maar eigenlijk ben ik verder helemaal niet blij om terug te zijn. Die beruchte cultuurshock is er zeker en het is echt niet leuk. Ik mis Uganda. Ik mis alle vrolijke mensen overal waar je zelf ook blij van wordt. Ik mis de levendigheid op straat, de muziek, het dansen en zingen. Ik mis de zon en de warmte. Als de zon hier dan eindelijk ook een keer tevoorschijn komt, staat ‘ie irritant laag lekker in je ogen te schijnen. Ik mis de geuren en het oranje zand + stof. Ik mis mensen die zo duidelijk dankbaar zijn voor alles wat ze hebben. Ik mis het praten met grappige binnensmondse keelgeluiden (‘Nee’ = eh! eh! Verbazing/’echt waar?’ = ah?!). Ik mis het horen van de taal en zelf de woordjes/zinnetjes kunnen gebruiken die ik heb geleerd (en dan soms leuke verbaasde blikken krijgen). Ik mis het gewoon doorgaan alsof er niets gebeurd is als de stroom uitvalt. Zelfs als je in een restaurant zit te eten. Hier viel de stroom gister (gek genoeg) 2 minuten uit en meteen kun je niks meer. Ik mis de mooie, soms gekleurde, vlechtwerken die bijna alle vrouwen in hun haar maken en vaak om de paar weken veranderen in een nieuw kunstwerk. Ik mis alle aandacht, het ‘muzungu’-zijn en de lieve zwaaiende en roepende kindjes. Ik mis de geur van White Star zeep en de grap dat Oegandezen in sloppenwijken hun kleren daar schoner mee krijgen dan dat de mijne uit de wasmachine komen. Ik mis de ijscomannetjes die rondlopen met een fiets met koelbox erop en hun verschrikkelijke kerstdeuntjes om zichzelf aan te kondigen uit speakers die nog nét niet kapot zijn. Ik mis de boda’s. Achterop zitten, lekker rondkijken, vaak even smsen en tussendoor de nodige adrenaline door de zoveelste bijna-doodervaring. Ik mis de Oegandezen die nonchalant ‘yes’ antwoorden als ze de vraag niet hebben begrepen of verstaan. Ik mis het gebrek aan adressen en dus altijd de weg moeten uitleggen (in heerlijk Afrikaans-Engels); “You go to the Oryx petrol station, then up the hill, then left, then right, then up the dirtroad and it’s the second blue gate on the left.” Ik mis het niet verstaan van Oegandezen doordat ze heel zacht gaan praten om beleefd te zijn. Ik mis de chapati’s en de rolexen. Ik mis de grappige, lieve en eigenwijze kindjes van de Nederlandse school. Ik mis het Afrikaans-Engels; het praten in bevelen: “You do this” “You give me that” “You show me”, het gebruik van het woordje ‘please’: “Can I have a chapati?” “Yes, please!” en het overal sorry voor zeggen, ook al is het totaal niet jouw schuld: *laat mobiel vallen*, alle afrikanen in de buurt: “Oh I’m sorry”. Ik mis het fluiten van de vogels en het kraaien van de hanen. Ik mis het lachen om alle dingen die ze wel niet weten te vervoeren op een fiets, boda, auto of vrachtwagen en de belachelijke rijstijl van veel chauffeurs. Ik mis het op blote voeten lopen. En het aller-, allermeest mis ik project. Het lekker hangen en gek doen met de jongens, meedoen met spelletjes en voetballen en er gewoon rondlopen alsof ik ook een soort straatkind was. Vooral aan het einde was het zo relaxed.

Nu hier in Nederland weet ik niet zo goed meer wat ik moet doen. Ik kan, mag en moet ook ineens weer zoveel. Ik ga nu eerst nog maar even rustig wennen en bijkomen, daarna snel op zoek naar een leuk baantje en dan hopelijk lekker aan de slag. Tussendoor langs bij m’n vrienden in de verschillende studentensteden, hopelijk veel leuke dingen doen en ook definitief beslissen wat ik ga studeren in september. Motivatie heb ik in elk geval genoeg, want als er één ding is wat ik heb geleerd in Uganda, is het wel blij zijn met alle goede mogelijkheden voor de toekomst die ik hier heb in Nederland.

Ik wil dit verhaal en daarmee m’n blog graag afsluiten met: WEBALE NYO! Dat is ‘heel erg bedankt’ in het Luganda. Dank jullie wel voor het lezen van mijn verhalen, voor het sponsoren, voor de (mentale) steun, voor de complimentjes over mijn schrijven en voor alle lieve en leuke reacties op mijn verhalen.

Voor de laatste keer,

Heel veel liefs,

Rianne