21. Weer thuis - webale nyo

Hallohallo,

Ik ben ondertussen alweer een aantal dagen terug in het koude Nederland. Wennen! Als afsluiting van m’n blog hier nog een laatste verhaal.

Mijn terugreis was lang en vermoeiend, maar verliep verder zonder problemen. Toen ik in Dusseldorf door de slurf het vliegtuig uitliep, voelde ik de kou meteen. Precies zoals ik me had voorgesteld: alsof je in een vriezer loopt. Op het vliegveld werd ik lief ontvangen door m’n ouders en zusje. We aten nog wat en gingen toen in de auto richting Wageningen. Wat een gladde en rechte wegen ineens, auto’s die hun richtingaanwijzer gebruiken, geen groot licht meer, geen eigenwijze boda’s of matatu’s en rechts rijden, dus -doodeng- de rotonde de andere kant op nemen. Wat een stilte ook op straat.. nergens muziek!? En waar zijn alle mensen!? Wageningen is niet veel veranderd, op een paar nieuwe gebouwen na. Thuis, met ook m’n broertje erbij, nog even gezellig op de bank gehangen en wat foto’s gekeken. Daarna dan eindelijk na al die tijd weer naar m’n eigen kamer en lekker m’n eigen bedje in. Al rook het niet zo vertrouwd, want we hebben nu blijkbaar een ander wasmiddel thuis ;)

Zaterdagochtend werd ik wakker en…. SNEEUW! Grappig, omdat ik het daar in Uganda veel over heb gehad met zowel de Oegandezen als de kinderen bij de Nederlandse school. Het weer is wel echt heeeeel erg wennen. Natuurlijk wist ik dat het koud en donker ging zijn, maar dat het zó erg zou zijn had ik niet verwacht. Sinds ik terug ben heb ik het eigenlijk nog niet warm gehad, wat ik nu al wel helemaal zat ben. 2 paar sokken, een panty onder m’n broek, een muts op in huis, een extra vest over m’n kleren, verwarming lekker hoog.. ontiegelijk overdreven, maar echt warm heb ik het nog steeds niet :(

Zaterdagavond kwamen er vrienden eten. Zoooo leuk om ze eindelijk weer in het echt te zien, te knuffelen en bij te kunnen praten. Ik was overdag samen met m’n vader naar de AH en de markt geweest (op de fiets, in de kou, door de sneeuw! “Now clap for yourself” zouden de jongens op project zeggen..) en toen hebben we ook lekker avocado’s, ananas, mango’s, passievrucht en bananen gekocht. Om nog maar even in Afrikaanse stemming te blijven :) Mijn toetje was zaterdag dus lekker hetzelfde als de afgelopen zes weken bij Ron & Clarissa, al moet ik zeggen dat het fruit in Uganda natuurlijk wel beter smaakt!

Ik vind het fijn om weer bij familie, vrienden en m’n eigen kamer + bedje te zijn, maar eigenlijk ben ik verder helemaal niet blij om terug te zijn. Die beruchte cultuurshock is er zeker en het is echt niet leuk. Ik mis Uganda. Ik mis alle vrolijke mensen overal waar je zelf ook blij van wordt. Ik mis de levendigheid op straat, de muziek, het dansen en zingen. Ik mis de zon en de warmte. Als de zon hier dan eindelijk ook een keer tevoorschijn komt, staat ‘ie irritant laag lekker in je ogen te schijnen. Ik mis de geuren en het oranje zand + stof. Ik mis mensen die zo duidelijk dankbaar zijn voor alles wat ze hebben. Ik mis het praten met grappige binnensmondse keelgeluiden (‘Nee’ = eh! eh! Verbazing/’echt waar?’ = ah?!). Ik mis het horen van de taal en zelf de woordjes/zinnetjes kunnen gebruiken die ik heb geleerd (en dan soms leuke verbaasde blikken krijgen). Ik mis het gewoon doorgaan alsof er niets gebeurd is als de stroom uitvalt. Zelfs als je in een restaurant zit te eten. Hier viel de stroom gister (gek genoeg) 2 minuten uit en meteen kun je niks meer. Ik mis de mooie, soms gekleurde, vlechtwerken die bijna alle vrouwen in hun haar maken en vaak om de paar weken veranderen in een nieuw kunstwerk. Ik mis alle aandacht, het ‘muzungu’-zijn en de lieve zwaaiende en roepende kindjes. Ik mis de geur van White Star zeep en de grap dat Oegandezen in sloppenwijken hun kleren daar schoner mee krijgen dan dat de mijne uit de wasmachine komen. Ik mis de ijscomannetjes die rondlopen met een fiets met koelbox erop en hun verschrikkelijke kerstdeuntjes om zichzelf aan te kondigen uit speakers die nog nét niet kapot zijn. Ik mis de boda’s. Achterop zitten, lekker rondkijken, vaak even smsen en tussendoor de nodige adrenaline door de zoveelste bijna-doodervaring. Ik mis de Oegandezen die nonchalant ‘yes’ antwoorden als ze de vraag niet hebben begrepen of verstaan. Ik mis het gebrek aan adressen en dus altijd de weg moeten uitleggen (in heerlijk Afrikaans-Engels); “You go to the Oryx petrol station, then up the hill, then left, then right, then up the dirtroad and it’s the second blue gate on the left.” Ik mis het niet verstaan van Oegandezen doordat ze heel zacht gaan praten om beleefd te zijn. Ik mis de chapati’s en de rolexen. Ik mis de grappige, lieve en eigenwijze kindjes van de Nederlandse school. Ik mis het Afrikaans-Engels; het praten in bevelen: “You do this” “You give me that” “You show me”, het gebruik van het woordje ‘please’: “Can I have a chapati?” “Yes, please!” en het overal sorry voor zeggen, ook al is het totaal niet jouw schuld: *laat mobiel vallen*, alle afrikanen in de buurt: “Oh I’m sorry”. Ik mis het fluiten van de vogels en het kraaien van de hanen. Ik mis het lachen om alle dingen die ze wel niet weten te vervoeren op een fiets, boda, auto of vrachtwagen en de belachelijke rijstijl van veel chauffeurs. Ik mis het op blote voeten lopen. En het aller-, allermeest mis ik project. Het lekker hangen en gek doen met de jongens, meedoen met spelletjes en voetballen en er gewoon rondlopen alsof ik ook een soort straatkind was. Vooral aan het einde was het zo relaxed.

Nu hier in Nederland weet ik niet zo goed meer wat ik moet doen. Ik kan, mag en moet ook ineens weer zoveel. Ik ga nu eerst nog maar even rustig wennen en bijkomen, daarna snel op zoek naar een leuk baantje en dan hopelijk lekker aan de slag. Tussendoor langs bij m’n vrienden in de verschillende studentensteden, hopelijk veel leuke dingen doen en ook definitief beslissen wat ik ga studeren in september. Motivatie heb ik in elk geval genoeg, want als er één ding is wat ik heb geleerd in Uganda, is het wel blij zijn met alle goede mogelijkheden voor de toekomst die ik hier heb in Nederland.

Ik wil dit verhaal en daarmee m’n blog graag afsluiten met: WEBALE NYO! Dat is ‘heel erg bedankt’ in het Luganda. Dank jullie wel voor het lezen van mijn verhalen, voor het sponsoren, voor de (mentale) steun, voor de complimentjes over mijn schrijven en voor alle lieve en leuke reacties op mijn verhalen.

Voor de laatste keer,

Heel veel liefs,

Rianne

20. Nog maar 12 uurtjes in Uganda

Jambo!

Of zal ik alweer gewoon ‘hallo’ zeggen? Het is hier nu precies 17.10 en om 5.10 vannacht vertrekt mijn vliegtuig. Nog maar 12 uurtjes in Uganda dus. Terug naar Nederland na 20 geweldige, prachtige, warme, gezellige, leuke (enz. enz.) weken! Ik heb heel erg veel nieuwe dingen gezien, vanalles geleerd en – niet te vergeten - leuke en lieve mensen leren kennen. Natuurlijk was het soms ook minder leuk, moeilijk en ver van familie & vrienden, maar dat hoort erbij. Ik ben heel erg blij dat ik dit gedaan heb en dankbaar dat ik dit kon doen en dat het zo’n heerlijke tijd is geweest.

Ik zal nog even vertellen over de laatste twee weken, want ook daarin is er natuurlijk nog vanalles gebeurd. Mijn vorige verhaal schreef ik op 11 januari en de dag daarna, 12 januari, was een speciale dag, want…. ik was jarig! Mijn eerste verjaardag die ik niet thuis in Nederland vierde. Ik had de 11^de cakejes gebakken en ben op mijn verjaardag naar project geweest. ’s Ochtends op het drop-in werd ik heel leuk ontvangen. Ze waren heel blij dat ik er weer een keer was en toen ze me zagen begonnen ze allemaal ‘Birthday girl! Birthday girl!’ te roepen. De cakejes vielen heeeeeeeel erg in de smaak en ze konden echt niet geloven dat ik ze zelf had gebakken. Ik had er chocola en appel in gedaan omdat ze dat heel lekker en speciaal vinden, want het is hier heel duur en ze eten het dus zo goed als nooit. Ook hier ‘thuis’ vielen de cakejes in de smaak en ik heb ook nog leuke kadootjes van ze gekregen. Verder waren alle berichtjes, filmpjes en fotoos uit Nederland ook super! Dank jullie wel!

Het helpen op de Nederlandse/Vlaamse school was afgelopen weken ook nog leuk. Het was leuk dat ik de kinderen nu vaker had gezien en dat ze me kenden en blij waren dat ik er was. In elke groep zitten een aantal kinderen die allemaal op verschillende niveaus zijn, wat het lastig maakt. Mijn hulp werd dus heel erg gewaardeerd en ik heb veel individueel of aan twee kinderen tegelijk les kunnen geven. Het is wel grappig om te zien dat de fouten die ze maken heel anders zijn dan die van ‘normale’ Nederlandse kinderen. De meeste fouten komen doordat ze heel veel Engels praten en hun school hier ook in het Engels is. Vanochtend heb ik voor de laatste keer meegeholpen bij de peutergroep en dinsdag bij groep 3/4/5. Die kinderen vonden het helemaal niks dat ik alweer naar Nederland ging ;) “Je kan toch gewoon even teruggaan om hoi te zeggen en dan weer naar Uganda komen?”

Afscheid nemen op project was het moeilijkst. Maandag ben ik naar het boys home geweest. Ik had voor alle jongens een kaartje gemaakt met een foto van zichzelf, een bedanktekstje, een persoonlijk berichtje, een kleine foto van mij/mij+zichzelf en een snoepje. Ze waren al heel blij toen ze de foto’s zagen en toen ze ook de snoepjes in de gaten kregen waren ze door het dolle heen haha :) Ik vroeg wat ze graag wilden doen op de laatste dag.. “crafts! Uno!”. Ik heb dus nog lekker de hele middag potjes Uno zitten spelen en degene die niet speelden waren ‘stiekem’ kaartjes voor mij aan het maken. Sommigen deden heel grappig mijn kaartjes na en daarbij kreeg ik dus ook een persoonlijk berichtje: ‘You are the best in handling young ones and adults’ ‘You are lovely and good’. Zo lief ;) Aan het eind hebben we, vooral de jongens eigenlijk, nog heel veel gekke en leuke foto’s gemaakt met mijn camera. Toen het echt tijd was om te gaan zeiden ze wel allemaal dag, maar gingen ze daarna weer snel door met wat anders doen. Ze houden niet zo van afscheid nemen, wat ik ook wel begrijp. Woensdag ging ik voor de laatste keer naar het drop-in. Ook voor hen had ik snoepjes en een aantal jongens maakte een tekening/briefje voor me. Verder lekker nog een keer rondhangen, voetballen, puzzels maken (de staf had 3 puzzels vanuit het boys home naar drop-in meegenomen), gekke foto’s maken en vooral lol hebben met ze. Hier lieten ze echt goed merken dat ze het heel jammer vinden dat ik wegga, dat ze me gaan missen en ze bedankten me zo vaak.. "for loving us and caring about us and having fun with us". Het echte afscheid nemen was een beetje hetzelfde als in het boys home. Sommige jongens waren al teruggegaan de straat op zonder echt dag te zeggen en de rest besteedde er ook het liefst zo min mogelijk aandacht aan. Toch wel een beetje raar voor me omdat ik anders gewend ben en goed besef dat ik ze waarschijnlijk nooit meer zal zien.

Nu, na de laatste dingen gedaan te hebben en afscheid te hebben genomen wil ik wel gewoon graag snel naar huis. Ik ben moe en kijk op tegen mijn vlucht. Om 1.30 vannacht neem ik een taxi naar Entebbe en om 5.10 vertrekt mijn vliegtuig naar Istanbul. Daar heb ik dan een tussenstop van 5(!) uur en om 17.23 land ik als het goed is dan eindelijk in Dusseldorf. Ik ga kapot zijn, denk ik. Afgelopen nacht heb ik helaas al slecht geslapen omdat het echt heel hard regende. Heel raar, want we zitten nu midden in de droogte-periode en het heeft al weken geen druppel geregend en alle Afrikanen zeiden dat het tot februari/maart totaal niet zou regenen. Ik werd alvast voorbereid op Nederland, denk ik ;) Jaja, ik ben heel benieuwd hoe de kou gaat voelen, hoe het ruikt, wat voor geluiden je allemaal hoort en hoe ernstig netjes ik het eruit vind zien.

Nederland, tot snel!

Veel liefs,

Rianne

19. Een warme kerst en oud&nieuw

Jambo!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik heb geblogd, maar ik leef nog en het gaat goed! Als ik een tijdje geen nieuw verhaal plaats, betekent dat meestal dat ik het te druk heb met leuke dingen doen ;) Deze keer was dat zeker waar. Genoeg te vertellen dus!

Een paar dagen voor kerst kwamen mijn oom, tante en neef naar Uganda. Dat was fijn, om weer even met bekenden uit Nederland te zijn. Ik heb in de twee weken dat ze hier waren, heel veel met ze gedaan.

Met kerst zijn we naar een voorstelling van Ndere Troupe geweest. In de voorstelling zaten de traditionele dansen en muziek van de verschillende Oegandese stammen en tussendoor een soort cabaret. Het was echt heel grappig en de dans+muziek was heel mooi om te zien. Wij stijve westerlingen kunnen daar nog veel van leren! Op tweede kerstdag zijn we even bij project langs geweest. Ik heb laten zien waar ik al die tijd gewerkt heb en iedereen op project vond het heel leuk om familie van mij te zien ;)

Na kerst, de 27e, moest ik meteen vroeg m’n bedje uit, want het was eindelijk zover: op safari! Samen met een ander gezin (vrienden van m’n oom&tante) zijn we vier dagen naar Murchison Falls National Park in het noordwesten van Uganda geweest. De eerste dag begon met de lange rit van Kampala naar Murchison in ons safaribusje. In Murchison hebben we de Chimpanzee Tracking gedaan: met een gids het regenwoud in en proberen de chimpansees te vinden. Het leek er eerst op dat we voor niks zo lang door het regenwoud wandelden, maar gelukkig hebben we uiteindelijk toch nog chimpansees gespot! ’s Avonds kwamen we toen aan bij Chobe lodge, onze slaapplek voor drie nachten. Wauw! Chobe is superluxe en heeft prachtig uitzicht op de Nijl. Voor de nijlpaarden, apen en olifanten hoefden we eigenlijk ook niet eens op gamedrive, want die liepen gewoon bij de lodge rond. Na een lekker nachtje slapen moesten we vroeg op, want we gingen natuurlijk wel op gamedrive. Er waren nog veel meer dieren te zien! Onder andere buffels, giraffen, herten, waterbokken, Oegandese kobs, een steenvarken, allerlei (roof)vogels en veel wilde zwijnen. De leeuwen hebben we alleen niet kunnen vinden helaas. Na een lekkere duik in het zwembad en lunch bij Paraa lodge (aan de andere kant van het park), gingen we op boat cruise naar the bottom of the falls. Onderweg hebben we heel veel nijlpaarden, een grote groep olifanten en twee krokodillen gezien. Na de boat cruise was het alweer tijd voor de lange rit terug naar Chobe. De derde dag deden we het wat rustiger aan en hebben we ’s ochtends lekker het zwembad bij Chobe uitgeprobeerd. ’s Middags ben ik met m’n oom en tante nog op gamedrive geweest. De rest wilde liever relaxen. Wij hebben toen nog heel veel giraffen gezien en zijn naar the top of the falls geweest. Verder heb ik lekker genoten van het hobbel-de-bobbel rondrijden, staand in het busje met m’n hoofd uit het dak, terwijl er om me heen zo ver je kon kijken alleen maar uitgestrekte savanne was met allerlei wilde dieren. We zijn met het safaribusje trouwens ook nog van de weg af geschoten en gelukkig stond ik toen niet, want dan was het waarschijnlijk wat minder goed afgelopen. We kwamen nu gelukkig redelijk snel en goed, rechtop en niet tegen een boom, tot stilstand. Ik merkte dat het me niet eens zoveel deed. Waarschijnlijk ben ik door de vele boda-ritjes ondertussen toch al heel wat gewend geraakt.. De laatste dag zijn we op de terugweg naar Kampala langs de Rhino Sanctuary gereden om de Rhino Tracking te doen. We moesten een stuk lopen met een gids en konden toen heel dicht bij een moeder en baby neushoorn komen. Heel leuk om als afsluiter van de safari ook nog neushoorns te zien.

Na één nacht slapen terug in Kampala gingen we er alweer op uit. Met een aantal bevriende Nederlandse gezinnen gingen we voor twee nachten naar Banda Island (een klein eilandje in het Victoriameer waar je kan overnachten in een tent of banda en lekker kan relaxen) om daar oud&nieuw te vieren. De boottocht duurt 3-4 uur, maar op de heenweg mocht ik mee in de speedboot die er maar een uurtje over doet. Wij deden er alleen iets langer over omdat we verkeerd waren gevaren en daarna zonder benzine kwamen te liggen ;) Op Banda Island werd er gezwommen, trefbal gespeeld, gelezen, gekletst, ’s avonds bij het kampvuur gezeten en veel Backgammon gespeeld. Oud&nieuw vond ik wel wat raar omdat het warm was, omdat er geen vuurwerk of aftellen was, omdat het hier twee uur eerder 12 uur was dan in Nederland, omdat ik geen internet en bereik had om te bellen/smsen/whatsappen/facebooken en omdat ik niet met m’n familie of vrienden in Nederland was.

Na weer een nachtje in Kampala ging ik met m’n oom, tante en neef naar Jinja om te quad biken. Lekker racen en stof opwaaien langs de Nijl en in de natuur en dorpjes ernaast. Ik dacht heel bruin te zijn geworden, maar dat was helaas voor het grootste deel stof

De volgende dag gingen we naar Kaazi omdat m’n neef mee mocht doen aan een zeilwedstrijd op het Victoriameer. M’n oom, tante en ik hebben hem natuurlijk aangemoedigd en verder gerelaxed.

De dag daarna, maandag, zijn m’n oom, tante en neef weer richting Nederland vertrokken. Toen was ik weer alleen. Heb ik me afgelopen week dan verveeld en ga ik me de komende twee weken nog meer vervelen? Nee hoor! Ik mag namelijk meehelpen bij de Nederlandse/Vlaamse school hier in Kampala. Twee juffen gaan hier na schooltijd langs bij een paar grote internationale scholen om de Nederlanse/Vlaamse kinderen daar Nederlands/Vlaams taal- en cultuuronderwijs te geven en ik kan daar een paar keer per week bij helpen. Op donderdagochtend mag ik ook nog helpen bij een groep peuters. Ik vind het leuk om te doen en ook leuk om te zien hoe dat hier gaat! Naast het helpen daar, ben ik nog een keertje bij project langs geweest en voordat ik weer naar Nederland ga, ga ik sowieso nog een keer om dag te zeggen. Verder kan ik nu nog even lekker relaxen en genieten van het mooie weer, voordat ik weer naar dat koude kikkerlandje kom. Jaja, nog maar twee weekjes!

Veel liefs,

Rianne

18. Afscheid van Doingoood en Agape

Jambo!

Daar zit ik dan. Heerlijk buiten op de bank met geweldig uitzicht op het Victoriameer. Ik heb al veel te lang niet geblogd. Sinds mijn laatste verhaal is er namelijk nog heel veel gebeurd en veranderd. Ik verblijf nu niet meer in het Doingoood huis, maar bij Ron, Clarissa, Milenka en Anique, een Nederlands gezin dat al heel lang in Kampala woont. Het zijn vrienden van mijn oom en tante, die volgende week maandag ook hier komen logeren (+ mn neef) en waarmee ik dan allemaal leuke dingen ga doen! :) Afgelopen zondag ben ik hierheen verhuisd. ’s Ochtends heb ik mijn spullen ingepakt en afscheid genomen van mijn leuke huisgenootjes/mede-vrijwilligers en het Doingoood huis. Wel even stom, want na drie maanden voelde ik me daar al echt thuis. Om 13u ging ik met Inge (Doingoood coördinator) richting mijn nieuwe plekje. Ik werd hartelijk ontvangen en mocht meteen mee naar de bioscoop; The Hobbit!

Deze week doe ik het even rustig aan. Ik heb mijn visum verlengd bij de onvriendelijkste mevrouw van Uganda, maar gelukkig deed ze minder moeilijk dan verwacht. Waarschijnlijk ga ik ook nog langs bij project en verder lekker bij het zwembad (ja, er is een zwembad in de tuin!), in de tuin of op de bank hier bijkomen van de drukke laatste weken. Niet verkeerd ;)

Drukke laatste weken waren het wel. Nouja, voor Afrikaanse begrippen dan. Het afscheid van Doingoood en Agape kwam langzaam steeds dichterbij en er was nog genoeg te beleven. Ik heb een lijstje met de dingen waarover ik graag nog wou schrijven, zodat ik ze niet zal vergeten. Bovenaan staat het minst leuke: er is geld uit mijn portemonnee gestolen in het drop-in center. Als blanke in een land als Uganda is de kans dat je bestolen wordt aardig groot, zeker als je met straatkinderen werkt, maar het blijft natuurlijk stom. Het allerstomste is dat de jongen op heterdaad betrapt is en dat het een van de jongens was waar ik echt leuk mee om kon gaan en van wie ik het niet verwachtte. Hij is meerdere keren het kantoortje binnengeglipt en heeft in totaal zo’n 50 euro gestolen. Toen hij betrapt was, kon hij alleen het geld van die keer teruggeven. Op project wilde ze hem eerst op z’n Afrikaans straffen (= stokslagen), maar uiteindelijk mocht hij gaan als hij zijn excuses aan zou bieden en niet meer terug zou komen. Voor ik het allemaal echt besefte was hij weg en sindsdien heb ik hem dus niet meer gezien.

Als tweede op mijn lijstje staat het ontploffen van een transformer. Het was een normale dag en Ariane en ik waren in het boys home met de jongens darts aan het spelen door klei op een zelfgetekende roos op de muur te gooien. Ineens was er een felle flits en een keiharde knal. Maar echt héél hard. Ik zat meteen in een soort overlevingsstand en dacht dat er iets heel ergs gebeurd was. De jongens waren ook geschrokken, maar na een paar seconden renden ze allemaal al meteen naar buiten en riepen “transformer, transformer!”. Ik vond het een beetje eng om naar buiten te gaan en begreep niet wat ze bedoelden. Bij ‘transformer’ moest ik denken aan zo’n robot. Uiteindelijk toch buiten gaan kijken en gelukkig viel het mee. De elektriciteitsdraden hangen hier allemaal aan palen en om de zoveel tijd zit er een transformer (transformator) tussen om de spanning om te zetten. De transformator aan de paal vlak naast het boys home was ontploft en er liep allemaal vloeistof uit. Dit bleek Parafine te zijn, wat de mensen hier onder andere veel gebruiken als medicijn. De grootste prioriteit na de ontploffing was dus ook het opvangen van de Parafine en allemaal zoveel mogelijk flesjes en andere dingen vullen om mee naar huis te nemen ;)

Nummer drie op mijn lijstje is het bezoek van de grote Agape-sponsoren uit Zweden. Voor zo’n twee weken waren er twee (wat oudere) echtparen uit Zweden op bezoek om te kijken hoe het allemaal ging, vanalles te bespreken en een lading nieuwe spullen te brengen/kopen. Omdat Agape zonder de hulp van deze mensen en hun kerk in Zweden niet kan bestaan, werd er alles aan gedaan om ze het naar de zin te maken. De week voordat ze kwamen werden er speciale tekeningen gemaakt, dansjes en liedjes ingestudeerd en extra opruimtaken uitgedeeld. Toen ze er waren was de baas van Agape constant met ze op pad om zoveel mogelijk te laten zien. Zo raar om ze zo te zien slijmen. Ze beseffen maar al te goed hoeveel ze aan de Zweden te danken hebben, denk ik.

Next one. Een paar weken terug hadden Ariane en ik ’s middags bij het boys home even geen zin in drukte en bleven we wat in het kantoortje hangen. Er staat daar een kast met rommelig allemaal dozen erin en erop. We waren altijd al benieuwd wat er nou precies in zat en de Zweden hadden gezegd dat er Lego voor de jongens was. Toen er even niemand anders in het kantoortje was, gingen we dus wat rondneuzen. We vonden inderdaad een doos Lego, maar ook nog veel meer speelgoed, spelletjes, boeken, knutselspullen, schoolspullen en kleren! Waarom wisten wij dat niet eerder? Toen Isaac, de man die onder andere het geld regelt bij Agape, terugkwam, vroegen we of we verder in de kast mochten kijken en mochten opruimen. Het mocht. Hij vertelde ook dat de meeste spullen uit die kast bedoeld zijn voor de resettlement-packages die de jongens meekrijgen. We hebben vol verbazing de hele kast uitgepakt en toen alles enigszins gesorteerd en terug in de kast gedaan. De laatste weken hebben we de jongens vaak blij kunnen maken met het spelen van nieuwe spelletjes, het lezen van boeken en het maken van puzzels. Echt heel erg leuk om te zien hoe enthousiast ze daarvan worden en hoe ijverig ze er mee bezig kunnen zijn.

Niet alleen de boys home jongens werden blij van de spelletjes, boeken en puzzels. Ook een aantal oudere jongens en meiden (leeftijden tussen de 16 en 22 ongeveer) deden de laatste weken af en toe graag mee. Hier in Uganda is het schooljaar net afgelopen en nu heeft iedereen twee maanden vakantie om met kerst en oud&nieuw terug naar familie te kunnen. Veel mensen wonen/werken/studeren in Kampala, maar komen uit kleine dorpjes in andere delen van het land. In deze vakantie gaan ook alle kinderen van boarding scholen terug naar hun familie. Afgelopen weken zag je dus overal kinderen met een matras en een kist met al hun boeken, kleren en zeep (= al hun bezittingen) lopen of wachten op een matatu-taxi. De oudere jongens en meiden die nu ook in het boys home zijn, worden allemaal door Agape geholpen en zitten op boarding scholen. Zij zijn met hun matras en kist naar het boys home gekomen om daar te blijven deze vakantie of om later door Agape naar familie te worden gebracht. Wat heel gek om te zien en te beseffen is dat in Nederland iedereen heel erg blij is als het eindelijk zomervakantie is, maar dat de meesten zich hier nu doodvervelen omdat ze gewoon niks te doen hebben. De oudere jongens en meiden waren dus ook blij met ons en alle vermaak ;)

In het weekend dat het net vakantie was en heel veel mensen dus meteen de weg op gingen richting familie, ging ik met Ariane, Lianne en Laurenske naar de Sipi Falls. Hééél lang rijden, vooral door die drukte op de weg, maar het was het zeker waard! Ik ga er verder niet veel meer over zeggen dan dat jullie het fotoalbum maar moeten bekijken :)

Dan is er nu nog één ding om over te vertellen: ons afscheidsfeest bij Agape. Ariane is maandag terug naar België gevlogen, dus vrijdag was voor ons allebei de laatste dag en daar wilden we natuurlijk wat leuks van maken. Het bedenken en regelen kostte nog aardig wat moeite, maar uiteindelijk was het een geslaagde dag! De jongens van het boys home kwamen ’s ochtends naar het drop-in center. Dat vinden ze allemaal al heel leuk, omdat de meesten elkaar kennen van op de straat, in het drop-in (boys home jongens komen van drop-in..) of de paar keer per jaar dat ze elkaar zien zoals vrijdag. We zijn met z’n allen naar een groot voetbalveld in de buurt gegaan wat Ariane en ik hadden gehuurd. We hebben een wedstrijd tussen boys home en drop-in gedaan. Toen we dat de week daarvoor aankondigde waren ze door het dolle heen en ze hebben zelfs getraind. Het boys home heeft uiteindelijk gewonnen met 3-2. Tijdens het voetballen hebben Isaac, de drop-in ‘kok’, en de aunties de speciale lunch (rijst, groente en vlees) die wij voor de jongens hadden geregeld klaargemaakt. Na het voetballen konden we dus meteen lekker lunchen. Daarna hebben we met z’n allen buiten gezeten en kregen we een soort bedank-toespraak. Als laatste nog lekker klooien met de jongens en gekke foto’s maken en toen was het al tijd om te gaan.. Het scheelt dat ik ze nog kan zien, anders had ik het waarschijnlijk een stuk moeilijker gevonden.

Veel liefs,

Rianne

17. De werkwijze van Agape World Ministries

Jambo!

Volgens mij vonden veel mensen het wel interessant om wat meer te lezen over een ‘normale’ werkdag. Daarom hier meteen nog maar een verhaal met meer uitleg. Deze keer over de werkwijze van mijn project. Jullie hebben de termen ‘drop-in’, ‘de (straat)jongens’, ‘outreach’ en ‘boys home’ vast vaak voorbij zien komen, maar hoe zit dat nou allemaal precies? Hopelijk is dat na dit verhaal opgehelderd! :)

Agape World Ministries is er om straatkinderen te helpen. Het zijn voornamelijk straatjongens, omdat er op straat bijna geen meisjes leven. Het doel is om de jongens van de straat te halen en terug te plaatsen bij familie/bekenden/op boarding school. Om dit te bereiken worden er vier stappen doorlopen.

1. Outreach

Een outreach houdt in dat we de straat op gaan naar de sloppenwijk waar de meeste straatjongens wonen. Aan nieuwe jongens vertellen we dat er een drop-in center is waar ze naartoe kunnen komen en als we jongens tegenkomen die gewoonlijk of wel eens op het drop-in komen, vragen we waarom ze er op dat moment niet zijn en of ze weer willen komen. Het drop-in center is er nu iets langer dan een half jaar. In het begin was er vaak outreach, omdat nog niet zoveel jongens bekend waren met het drop-in center. Sinds augustus is het drukker op het drop-in, waardoor outreach niet meer echt nodig is. Het wordt nog wel gedaan als er een paar dagen weinig jongens zijn. Er zijn nu ook plannen om de outreach te verbeteren door in de sloppenwijk voedsel uit te delen, wonden te verzorgen en een les/activiteit met de jongens te doen.

2. Drop-in center

Het drop-in center is ongeveer 30 minuten lopen vanaf de sloppenwijk. Het is een terrein met een hek eromheen met daarbinnen stukken gras/zand, stukken (volgegroeide) tuin en een klein gebouw. In het gebouw is een kantoortje, een crafts room, twee kleine (slaap)kamers, een grote ruimte met kleine kookruimte erbij en een tot klaslokaal omgebouwde garage. Momenteel zijn er vier jongens -Moses, Bonny, Davis en Julius - die in het drop-in center mogen slapen en in ruil daarvoor op het gebouw + terrein passen als iedereen weg is. Op maandag t/m vrijdag tussen 8.00 en ongeveer 15.00 zijn alle straatjongens welkom. Vanuit Agape zijn er dan ook twee social workers en een ‘kok’. De social workers, Innocent en Philip (beiden in de 20), regelen zo goed als alles op het drop-in. Isaac, bereidt elke dag het ontbijt en de lunch. Voor de jongens is er elke dag ontbijt, les, crafts (knutselen/tekenen), lunch, wondenverzorging, de mogelijkheid om zichzelf + hun kleren te wassen en een bal om mee te voetballen. Ook heel belangrijk, dat laatste ;) (Marte, jouw bal wordt goed gebruikt op dit moment!)

3. Boys home

Het boys home is ongeveer 10-15 minuten op de boda vanaf het drop-in. Ook hier is er een terrein met hek eromheen en eenzelfde soort gebouw. De slaapkamers zijn wel wat groter en er staan stapelbedden in. Het boys home is te vergelijken met een weeshuis, alleen zijn niet alle straatjongens écht wees. In het boys home is plek voor 15 jongens, maar op dit moment wonen er 17 (ze delen bedden). In een klein bijgebouwtje slapen de twee ‘aunties’ die zorgen voor het eten, lessen ’s ochtends en dat alles een beetje goed loopt. De aunties doen verder eigenlijk nooit wat leuks met de jongens, dus dat is onze taak. In het boys home worden de jongens voorbereid op resettlement door het gedrag te verbeteren. Ze luisteren goed, ze vechten er bijna niet, ze zijn (meestal) heel aardig tegen elkaar, ze gaan redelijk goed om met materialen en ze moeten ook meehelpen met huishoudelijke taken. Het is de bedoeling dat de jongens binnen een jaar geresettled worden, maar dat lukt lang niet altijd. Als er een jongen geresettled is, is er weer een plek vrijgekomen in het boys home. Een van de jongens van het drop-in center mag dan naar het boys home. Meestal is dit een jongen die al een tijdje bij het drop-in komt, zich goed gedraagt en het lastig heeft op de straat.

4. Resettlement

Terwijl een jongen in het boys home verblijft, gaat Agape ‘op onderzoek uit’ met behulp van alle informatie die de jongen heeft verteld bij binnenkomst. Er wordt gekeken of de jongen kan worden teruggeplaatst bij familie of bekenden en anders wordt er gezocht naar een geschikte boarding school. Als een jongen geresettled wordt, krijgt hij een ‘resettlement-package’ mee: een matras, voedsel, kleren, schoolspullen, een schooluniform en een paar boeken en/of spelletjes. Ook worden de school fees (schoolgeld) betaalt door Agape. Zodra de jongen zijn diploma heeft behaald, is het de bedoeling dat hij zichzelf verder redt. Alle jongens die geresettled zijn, worden regelmatig bezocht door Geofrey, de baas van Agape, om te kijken of alles goed gaat.

Op dit moment zijn er drie jongens klaar voor resettlement, maar is er helaas niet genoeg geld voor het resettlement-package en de school fees. Agape is al een tijdje druk bezig om alles rond te krijgen en in december kan waarschijnlijk een van hen gelukkig dan eindelijk geresettled worden. Doordat er steeds meer jongens geresettled worden (en dus school fees nodig hebben) en het drop-in center er sinds een half jaar bij is gekomen en dat ook flink groeit, heeft Agape het financieel moeilijk. Vorige maand waren de ziekenhuiskosten heel hoog (zowel zieke jongens van boys home als drop-in worden behandeld op kosten van Agape), waardoor er zelfs werd bezuinigd op eten (een paar keer geen ontbijt bij het drop-in). Dat is niet de bedoeling natuurlijk!

Agape is afhankelijk van een aantal vaste sponsoren en voor de rest van giften, die vaak via vrijwilligers binnenkomen. Bij deze wil ik jullie er graag nog een keer op wijzen dat ik ook een sponsor-pagina heb voor Agape: https://www.pifworld.com/en/people/RianneKraakman/15085. Ik probeer €675,- op te halen, wat gelijk staat aan twee maanden voedsel voor drop-in & boys home. Met het bespaarde geld kan Agape dan hopelijk spullen kopen voor resettlement-packages en school fees, zodat er weer jongens geresettled kunnen worden.

Dus, als je iets kan missen, heel graag! Bij voorbaat al heel veel dank namens Agape en mij!

Veel liefs,

Rianne

16. Omschrijving van een normale werkdag

Jambo!

2 maanden en 6 dagen geleden is het alweer, de dag dat ik vertrok. De tijd gaat zo snel! Nu ik hier al zo lang zit en echt een (Afrikaans) ritme heb opgebouwd, lijkt het me leuk om eens een normale werkdag voor jullie te beschrijven. Dan wordt het voor jullie misschien ook iets duidelijker hoe mijn leven er hier nu aan toe gaat :)

Elke ochtend word ik tussen half 7 en 7 uur wakker. Het is dan al licht en de vogels fluiten. Jammer genoeg iets minder lieflijk dan in Nederland. Het klinkt alsof ze alle mogelijke geluiden die ze kunnen maken in één keer achter elkaar en zo hard mogelijk willen laten horen. Soms zit er ook eentje heel hard met zijn snavel tegen het raam te tikken. Onze ramen spiegelen aan de buitenkant en blijkbaar vinden die vogels hun spiegelbeeld heel interessant ;) Op ons compound loopt ook een haan los rond die ’s ochtends (en de rest van de dag ook trouwens) lekker loopt te kukelen.

Ik ga meestal rond kwart over 7 m’n bed uit en stop dan snel brood in de broodrooster. We bewaren altijd al ons brood in de vriezer, dus de broodrooster is onze beste vriend. Als de stroom het ’s ochtends niet doet (komt gelukkig niet vaak voor), moet je dus creatief zijn om je brood te ontdooien of gewoon wat anders eten. Tijdens mijn ontbijt lees ik altijd lekker in een van de boeken in het huis hier.

Ik zorg daarna dat ik om kwart over 8 of om kwart voor 9 klaar ben voor vertrek. In het begin ging ik altijd om kwart voor 9 weg om met een boda naar het drop-in center te gaan. Sinds 2-3 weken ga ik nu ook vaak lopen. Ik vertrek dan om kwart over 8 naar het ICU guest house bij ons in de buurt. Daar staat Moses, soms alleen en soms samen met Innocent, me dan op te wachten. Samen lopen we dan via kleine, rustige paadjes naar het drop-in center. Omdat ik toch vroeg wakker ben vind ik het wel lekker om ’s ochtends te lopen.

Op het drop-in center krijgen de jongens tussen 9 en 10 uur ontbijt. In dat uurtje praten/hangen/grappen we meestal ook wat met de jongens. Als ze voetballen, zitten we lekker te kijken. Om 10 uur is het dan tijd voor een uurtje les. Op dit moment geeft Philip de wat gevorderdere jongens les, Ariane de analfabeten en Innocent de rest. Ik geef Moses apart les. Eerst had ik ook nog Steven en Tommas, maar die zijn er nu niet meer. Steven (19) zit sinds een maand in de gevangenis omdat hij door de politie slapend in een videohall is gevonden en Tommas was het allemaal zat en is teruggegaan de straat op. Heftig. Met Moses doe ik wiskunde, Engels, biologie of… Nederlands! ;) Het liefst wil hij elke dag Nederlands, maar dat leek me toch niet zo nuttig voor hem. Wel heel grappig om hem Nederlands te leren. Ik heb ondertussen ook al wat Luganda geleerd!

Na de les mogen de jongens weer spelen, voetballen, rondrennen, klooien, een spelletje dammen of vechten (voor de lol, zeggen ze zelf) tot ze geroepen worden voor crafts. Ariane en ik bedenken elke dag wat om te knutselen of tekenen. Wel lastig, om elke dag weer wat origineels te doen. Vooral ook omdat het straatjongens blijven, die niet zo veel concentratie hebben en echt niet normaal om kunnen gaan met knutselmateriaal. Ze graaien er vaak naar als een stelletje beesten.

Na crafts hangen we altijd nog wat rond en als de jongens eten krijgen, om 1 uur/half 2, ga ik op een boda naar het boys home. Meestal staat onze lunch daar dan al klaar. Ik eet nu al zo lang elke middag rijst of posho (in water gekookt maismeel) met bonen, dat ik er helemaal aan gewend ben en er meestal ook wel zin in heb. Dat komt waarschijnlijk ook doordat ik ’s ochtends 2 broodjes eet en dan tot de lunch (half 2/2 uur) niks eet. Na de lunch zitten, praten en spelen we wat met de jongens, terwijl we wachten tot de jongens die moeten afwassen klaar zijn. Daarna doen we crafts met ze of spelen we buiten. Voor crafts doen we soms hetzelfde als bij het drop-in en soms wat moeilijkere dingen (want ze kunnen beter met materiaal omgaan en hebben meer concentratie bij het boys home). Buiten doen we stand-in-de-mand, een estafette, voetbal, ballonnentrappertje of iets anders wat we hebben bedacht.

Rond 4/5 uur gaan we meestal weer weg. Het hangt er een beetje vanaf hoe gezellig het is met de jongens en wat voor activiteit we doen. Soms zijn de jongens er snel klaar mee en doen ze liever hun eigen ding en soms vinden ze het heel leuk en is het gezellig om wat langer te blijven. Na het boys home ga ik vaak naar huis, maar soms gaan we ook naar de supermarkt, wat drinken bij café Javas/Prunes of naar het guest house voor wifi. We zorgen altijd dat we voor 7 uur weer thuis zijn, want het is hier elke dag stipt om 7 uur donker. Dan is het niet zo fijn meer om buiten te zijn en het verkeer in op een boda is dan best gevaarlijk. We kunnen ’s avonds natuurlijk nog wel de deur uit, maar dan nemen we een taxi.

Omdat iedereen er om 7 uur altijd wel is, eten we rond die tijd. Heel vaak eten we (een variatie van) groentesalade met heerlijke verse avocado, paprika, tomaat, ui, wortel en aubergine. Verder eten we ook wel eens lasagne, spaghetti, macaroni, aardappels, pannenkoeken of een rolex. En nee, dat laatste is geen horloge! Een rolex is een chapati, een soort pannenkoek van meel, water en zout, opgerold met daarin een omelet met groente. Heel lekker en te koop op elke straathoek ;) ’s Avonds eten we vaak zo simpel omdat iedereen op z’n project al warm en veel luncht.

Na het eten is het vaak tijd om te mailen/facebooken/skypen, te douchen, een blog te schrijven, serie of film te kijken, wat gezelligs te doen met de anderen, crafts & les voor te bereiden of de was te doen. Jaja, ik was al m’n kleren zelf en met de hand! Rond 10 uur ben ik meestal aardig moe en ga ik m’n bedje alweer in. Op naar de volgende dag!

Veel liefs,

Rianne

15. Raften in Jinja!

Jambo!

Ik ga jullie vertellen over afgelopen weekend, want het was geweldig! Sommigen van jullie hebben misschien ook al foto’s voorbij zien komen op Facebook. Nu hier dan eindelijk het verhaal erbij. Voor degenen die nog niet weten waar ik het over heb: met Joyce en Lianne (twee huisgenootjes/mede-vrijwilligers) ben ik dit weekend naar Jinja geweest om te raften op de Nijl :)

Zaterdagochtend sprongen we om half 7 achterop de boda richting Oasis Mall, een groot winkelcentrum. Daar werden we opgehaald door de shuttlebus Kampala-Jinja van Nile River Explorers, het bedrijf dat ons weekendje Jinja+raften regelde. Tijdens de heerlijke hobbel-de-bobbel-rit die ongeveer twee uur duurde, heb ik lekker uit het raam zitten kijken. Het was heel fijn om even uit het altijd drukke Kampala te zijn en de mooie natuur te zien.

In Jinja kregen we met de hele groep die zou gaan raften (zo’n 40 mensen) ontbijt en de safety-uitleg. Dat was al een belevenis op zich. Alle doodenge ‘what-if’-momenten werden besproken. Gelukkig dan weer wel door een grappige Afrikaan. Na de uitleg werden we met zwemvesten en helmen weer in bussen geladen voor hobbel-de-bobbel-rit nummer twee. Onderweg waren er gelukkig genoeg leuke ‘bye mzungu’-roepende kindjes om naar te zwaaien. Heel wat gehobbel later waren we eindelijk bij het beginpunt van de 25 km lange tocht over de Nijl.

We belandden samen met vier Belgen in de boot bij guide (gids/instructeur) Josh. Als eerste kregen we op rustig water nog allerlei uitleg en instructies. Daarna volgde een keer proef-omslaan en werd de boot nog even wat meer opgepompt. Toen gingen we richting de eerste rapid (stroomversnelling) en was er geen weg meer terug. Niet dat ik dat wilde; ik had er super veel zin in!

Het raften was echt fantastisch. Er waren 9 rapids (volgens mij) en in 3 rapids zijn we omgeslagen. Best wel een beetje eng als je daar in dat kolkende water drijft in je zwemvestje, grote golven over je heen krijgt en niet kan ademhalen zonder water binnen te krijgen. Maar, adrenaline genoeg, waardoor ik het na elke rapid weer helemaal leuk vond en al uitkeek naar de volgende. Tussen de rapids in zaten stukken met rustig water. Op die stukken konden we ons insmeren (helaas helaas, toch m’n bovenbenen een beetje verbrand), van de natuur genieten, bijkletsen en ook kregen we water, koekjes en verse ananas vanuit de safety-boot. Genieten!

Na het raften stond er lekker eten met een biertje of soda (frisdrank) op ons te wachten. Daarna begonnen we uitgeput aan hobbel-de-bobbel-rit nummer drie. In het donker kwamen we aan in het River Camp, waar onze spullen ook heen waren gebracht. Met z’n drieën (Joyce, Lianne en ik) hadden we daar een kamertje. ’s Avonds hebben we nog lekker wat gedronken (met uitzicht op de Nijl!) en een beetje gesocialized met drie Afrikanen.

De volgende dag hebben we heerlijk ontbeten (het uitzicht was nog beter toen het licht was!) en tot ’s middags lekker gerelaxed. Af en toe kwam er even een aapje kijkje, super leuk! Toen was het alweer tijd om onze spullen te pakken en een boda te nemen naar de vertrekplek van de shuttlebus terug naar Kampala. Die boda-rit was echt heel, heel eng. Het had ’s nachts geregend, de weg was onverhard en zat helemaal vol kuilen, mijn boda reed echt heel erg hard en ik had m’n helm niet op omdat we die niet meehadden. We waren juist zo blij dat we het raften overleefd hadden en dan zou dit toch wel een heel stom einde zijn ;) Gelukkig ben ik nog helemaal heel!

De terugweg naar Kampala was niet zo heel chill. Het was weer een (ja daar komt ‘ie weer) hobbel-de-bobbel-rit en het duurde eeuwig. We hebben eerst in Jinja een uur omgereden en ’s avonds stonden we in Kampala in de file. Eenmaal thuis was alles gelukkig snel vergeten, want we konden eindelijk de foto’s van het raften kijken op onze laptops! Ik heb een selectie hier in een fotoalbum gezet en de drie mooiste ga ik hieronder plaatsen om dit verhaal mooi af te sluiten :)

Veel liefs,

Rianne

14. Druk dagje

Jambo!

Daar ben ik al weer met het volgende verhaal. Vrijdag was een speciale dag met veel gebeurtenissen, dus dat is wel een verhaaltje waard.

Vrijdag was de laatste dag van Simone & Mirella, twee mede-vrijwilligers die twee weken lang ook bij Agape Ministries hebben geholpen. Als afscheid stond er een lekker ontbijt voor het drop-in center en een uitstapje voor het boys home op het programma. Toen we ’s ochtends vanaf het Doingoood-huis vertrokken, stonden er heel veel mensen aan het einde van onze straat. We hadden geen idee waarom en zijn maar snel richting drop-in center gegaan. Later hoorden we dat er ’s nachts iemand was doodgeschoten. Een man was ’s nachts het balkon van de woning boven een cafeetje (waar de boda-chauffeurs vaak zitten en wij ook een keer gepooled hebben) op aan het klimmen om in te breken en is toen neergeschoten door de bewoner, die hem gehoord had. Heftig. Vooral omdat het ook zo dichtbij is. De bewoner gaat trouwens gewoon vrijuit, omdat de man een dief was.. Dan merk je weer even hoe anders deze cultuur is. Maar, jullie hoeven je nu niet ineens heel erg zorgen te gaan maken, want zo lang ik niet ga inbreken zit ik hier nog wel veilig.

In het drop-in center kregen de jongens een lekker ontbijt en Simone & Mirella werden hartelijk bedankt en toegezongen. Daarna zijn we meteen naar het boys home gegaan. De jongens hadden allemaal hun beste kleren aan en waren super vrolijk, omdat ze wisten wat we zouden gaan doen: naar een strandje bij het Victoria meer. Ze komen normaal bijna nooit buiten het boys home en zwemmen doen ze maar zelden, dus ze waren door het dolle heen. De baas van Agape zou voor vervoer zorgen, maar dat was, zoals we al vreesden, niet geregeld. Na wat gedoe en gepraat is er besloten om met zijn (8 persoons) auto twee keer heen en weer te rijden. Proppen dus. De achterste stoelen werden naar beneden geklapt en toen gingen er tien (!!) jongens in de achterbak ;) Anderhalf uur later, na twee keer heen en weer rijden, was iedereen er. De jongens lagen meteen in het water en hebben zich daar de hele dag vermaakt. Tussendoor is er nog een hele harde hoosbui overgetrokken, maar dat was geen probleem voor ze. Niets leuker dan van de glijbaan gaan en terecht komen in een grote modderpoel of lange slidings maken in het natte gras vol plassen. Als lunch hadden we sandwiches en cola voor ze, wat ook één groot feest was. Normaal krijgen ze alleen cola met kerst. Om half 5 gingen we weer weg. We zouden een stukje lopen en dan ergens opgepikt worden met de auto. Het stukje lopen werd alleen een wandeling van een uur door een sloppenwijk, wat wij niet echt chill vonden. We waren uiteindelijk twee uur later dan ze ons beloofd hadden weer thuis. Desondanks was het natuurlijk wel een leuke dag en ik vond het vooral leuk om te zien hoe geweldig de jongens het vonden.

Thuis gingen we snel douchen en toen meteen weer door. Als afscheid van Simone & Mirella en voor de verjaardag van Lianne, een ander huisgenootje/vrijwilliger, gingen we met z’n allen (we waren met zeven) uit eten. We zaten in een gezellig restaurantje met live muziek en we hebben het bandje natuurlijk ook ‘happy birthday’ laten spelen. Na het eten zijn we ergens anders nog even wat gaan drinken en daar hebben we afscheid genomen Simone & Mirella, die om 24.00u richting vliegveld moesten.

Het was dus een druk dagje en ik was ook aardig moe. Gelukkig heb ik dit weekend genoeg tijd om uit te rusten. Volgend weekend staat er een dagje raften op de Nijl op de planning! Daar kijk ik nu al naar uit :)

Veel liefs,

Rianne

Ps. In Nederland blijkt er nu (veel?) aandacht voor vrijwilligerswerk te zijn, en dan gaat het vooral over de negatieve effecten ervan en de slechte bedoelingen van vrijwilligers. Ik ben het voor een groot deel eens met alles wat er gezegd wordt, maar ik vind wel dat alle vrijwilligerswerkorganisaties en vrijwilligers over één kam geschoren worden. Doingoood doet er alles aan om op een zo goed mogelijke manier te kunnen helpen hier. Dat vond ik ook een van de belangrijke criteria toen ik een vrijwilligerswerkorganisatie uit ging kiezen. Als het je interesseert, kun je o.a. via deze links meer lezen over de werkwijze van Doingoood: http://www.vrijwilligerswerk-afrika.nl/landen/vrijwilligerswerk_buitenland/ & http://www.vrijwilligerswerk-afrika.nl/over_ons/

Overigens mag iedereen natuurlijk zijn eigen mening hebben. Ik blijf hier zo goed mogelijk m’n best doen en genieten van dit mooie land.