13. Arm vs. rijk

Jambo!

Weer eens een verhaaltje, want ik ben jullie nog niet vergeten hoor! De afgelopen tijd heb ik weer heel veel leuke en bijzondere dingen gedaan en meegemaakt. Zoveel, dat ik steeds geen tijd had om mijn blog te schrijven ;)

Bij het drop-in center was het vorige week aardig rustig, dus zijn we op out reach gegaan. Ariane en ik gingen met Innocent (de social worker die de leiding heeft bij het drop-in), Moses (een van de oudste jongens die veel gezag heeft) en nog twee jongens naar de sloppenwijk waar de straatkinderen leven. Het drop-in center is maandag t/m vrijdag open van 8.00u tot 15.00/16.00u. ’s Avonds, ’s nachts en in de weekenden hangen de jongens dus gewoon op straat rond. De meesten verzamelen plastic (vooral frisdrankflesjes) of metaal om daarmee wat geld te verdienen. Voor 1 kilo plastic krijgen ze 200 shilling, wat nog niet eens 10 cent is. Het was heel indrukwekkend om te zien allemaal. We kwamen veel jongens tegen die vaak bij het drop-in komen, die bezig waren plastic te verzamelen of rondhingen in een krakkemikkig huisje/hutje waar ze films kunnen kijken. Zo apart om ze daar in de sloppenwijk, tussen de afvalhopen en vieze hutjes, bezig te zien. Het doel van de out reach is om te zorgen dat er meer jongens naar het drop-in center komen. Met de jongens die we tegenkwamen hebben we dus even gepraat en gevraagd of ze weer zouden komen. Met resultaat volgens mij, want deze week was de opkomst weer goed. Hier nog even wat foto’s om jullie een beeld te geven:

Ik heb ook nog de volgende foto voor jullie:

Wat een verschil he? Zelf vond ik het heel raar om te beseffen dat ik de ene dag in een sloppenwijk rondloop waar de jongens op straat leven en dat ik een andere dag heerlijk lig te zonnen naast een mooi zwembad in een superluxe resort. Zo oneerlijk eigenlijk. De jongens hebben waarschijnlijk nog nooit een zwembad gezien. Ondanks die oneerlijkheid is zo’n dagje relaxen wel echt heel lekker om even uit te rusten en bij te komen. Het is ook weer even lekker Westers en de lunch is er fantastisch (met frietjes!). Bij het resort kan je ook fitnessen, dus voordat ik ging zonnen en zwemmen heb ik eerst nog een uur hardgelopen op een loopband. Super heet, maar wel lekker om weer even te sporten.

Vorige week zondag was ook een speciale dag. We gingen met de jongens van het boys home mee naar de kerk, dat vinden ze namelijk superleuk. De kerk was een klein gebouwtje en er waren niet zo heel veel mensen, dus wij als mzungus (blanken) vielen lekker op. Het was heel leuk om te zien hoe het daar allemaal gaat en hoe enthousiast de kinderen meededen. Het duurde wel echt heeeel lang. Bridget, de dochter van een van de aunties bij het boys home, heeft het laatste half uur/uur bij mij op schoot liggen slapen ;)

Voor de rest waren de dagen aardig normaal. Nouja, ik weet niet in hoeverre je het normaal kan noemen, maar het waren normale werkdagen voor mij hier. We hebben weer veel leuke dingen gedaan bij het drop-in center en het boys home. Ik ga het niet allemaal vertellen, maar raad jullie aan de foto’s te bekijken. Ik heb in alle albums weer een aantal nieuwe foto’s geplaatst.

Ik ga afsluiten met een leuk nieuwtje: er staat een safari gepland! Het tweede weekend van november ga ik naar de Murchinson falls, een rhino tracking doen, een chimpansee tracking doen en hopelijk ook de big 5 spotten. Zin in :)

Veel liefs,

Rianne

12. Highlights van afgelopen week

Jambo!

Veel mensen vragen of ik al weer beter ben, dus het leek me tijd voor een update. Gelukkig heb ik goed nieuws: ik ben weer helemaal fit (: Nog bedankt voor alle lieve berichtjes. Ondertussen heb ik nu al weer vanalles meegemaakt en over een paar absurde/bijzondere/grappige dingen zal ik jullie even wat vertellen.

Vrijdag ging het al beter met me (alleen nog wat slapjes/moe), dus toen ben ik naar m’n project geweest. Sara, de Duitse vrijwilligster, is zaterdag vertrokken en vrijdag was er een soort afscheidsfeestje voor haar op het project. Het was heel gezellig met de jongens van het boys home & drop-in center bij elkaar, er was een uitgebreide lunch en bijna constant werd er live djembé-muziek gemaakt door de jongens. De jongens van het boys home werden ’s middags teruggebracht met de auto en omdat het regende belandden Ariane en ik ook in de auto. We werden lekker droog thuis afgezet. Inclusief bestuurder was er plek voor 8 in de auto, maar uiteraard werden er wat meer mensen in gepropt ;) Wij zaten met 9 (3 jongens, 6 volwassenen) achterin, waar plek was voor 6. Toen we bij ons appartement kwamen, keken de jongens hun ogen uit. “I’m gonna stay here tonight!” We moesten er allemaal om lachen, maar ze zouden het maar al te graag willen waarschijnlijk.

Gister en vandaag waren ook weer leuke dagen op het project. In het drop-in center is het nu alleen wel weer heel erg rustig, omdat ze vorige week geen broodjes bij het ontbijt kregen. Jennita, de vrijwilliger die daarmee was begonnen, is vorige week dinsdag vertrokken en sindsdien kregen de jongens alleen een soort meelpapje. Daarvoor komen ze ’s ochtends niet helemaal naar het drop-in center, waardoor er nu dus veel minder kinderen zijn. Gelukkig heeft het project het ontbijt nu wel weer goed opgepakt en wordt er nu voor brood gezorgd.

Ondanks het (gebrek aan) ontbijt, is er wel een nieuw jongetje bij het drop-in center. Echt heel absurd: hij weet niet hoe hij heet, waar hij vandaan komt en hoe oud hij is. We schatten hem rond de zes jaar en noemen hem Ibra(him). In het begin durfde hij helemaal niks te zeggen en staarde hij constant naar de grond. Het gaat nu wel iets beter en hij blijkt ook snel dingen te leren.

De lessen lijken aardig goed te gaan op het drop-in center, maar gister kwamen Ariane en ik er ineens achter dat de jongens iets helemaal verkeerd hebben aangeleerd. Breuken delen door breuken of hele getallen doen ze op een verkeerde manier, waardoor er antwoorden uitkomen die totaal niet logisch zijn. Zo raar dat ze dat allemaal gewoon niet doorhebben en het al heel lang verkeerd doen. Ze blijken niet echt te snappen wat ze doen, maar gewoon de methodes/trucjes die ze hebben geleerd toe te passen. Ariane en ik zijn nu weer helemaal bij het begin begonnen en proberen de drie oudsten (Steven, Tomas en Moses van 17/18 jaar) het nu goed aan te leren. Zo apart dat die jongens ongeveer van mijn leeftijd zijn en dan moeite hebben met wiskunde van dat niveau. Bijna elk kind van 12 in Nederland zou dit kunnen.

Op het boys home heb ik nog geen enkele les meegemaakt, omdat ze eerst nog vakantie hadden en daarna alleen een aantal keer ’s ochtends (als ik bij het drop-in center was) les hebben gehad. Vandaag was het echter anders. Toen ik aankwam hoorde ik allemaal geluid komen uit het klaslokaal. Ik ging snel kijken en zag tot mijn verbazing Richie, een van de oudste jongens daar (hij is 14), voor de klas staan. Hij was serieus een deel van de jongens les aan het geven. Marvin (is 15) was ook met een aantal jongens bezig. Er was verder geen volwassene te bekennen. Ik heb Richie nog even geholpen met zijn Engelse les en daarna was het tijd voor de lunch. De ‘aunties’ (zo noemen ze de twee vrouwen die de begeleiders zijn, voor het eten zorgen en normaal ook les geven) waren blijkbaar zo druk geweest met het voorbereiden van de lunch dat ze geen les konden geven. Ik denk niet dat ik dat helemaal geloof..

De jongens bij het boys home hadden ook al een heel zwaar weekend achter de rug, want hun bal, eigenlijk het enigste wat ze hebben om zich te vermaken, was kapot. Er was wel een nieuwe bal, maar die lag in het kantoortje van de baas en er was geen goede pomp. Wij hebben gister de bal voor ze uit het kantoortje gehaald en ze waren meteen dolgelukkig. Op een of andere creatieve manier (met een soort ‘tuutje’, een stuk plastic zak en hun mond) hebben ze die toen aardig weten op te blazen. Vandaag hadden we een pomp meegenomen zodat ze hem helemaal goed konden opblazen en weer lekker konden voetballen. We zijn de afgelopen twee dagen ook samen met de jongens bezig geweest met het maken van een ganzenbord-spelbord. Morgen gaan we het spelen en hopelijk vinden ze het leuk, dan hebben ze voortaan nog iets om te doen :)

Zo, nu vind ik het wel weer genoeg voor vandaag. Ik ga lekker m’n bedje in.

Veel liefs,

Rianne

11. Ziek

Jambo!

Helaas, geen goed nieuws of leuke verhalen deze keer. Ik ben ziek, sinds zondag. Ondertussen ben ik ook al twee keer naar het ziekenhuis geweest hier, dus ik heb wel weer wat nieuwe ervaringen opgedaan. Ik zal jullie daarover vertellen en, natuurlijk, ook vertellen hoe het met mij gesteld is.

Het begon zondagochtend. Ik had knallende koppijn. Gedurende de dag liep m’n temperatuur steeds hoger op en ’s avonds had ik koorts. Ik heb letterlijk bijna de hele dag op de bank gelegen/gezeten. Ik heb een beetje kunnen slapen en verder gehoopt dat de dag snel voorbij zou gaan. Ziek ben ik toch veel liever thuis in Nederland, dus ik had ook voor het eerst wel serieus last van heimwee.

Na een redelijk goede nacht ging het maandagochtend beter. M’n hoofdpijn was zo goed als over en m’n temperatuur was weer ongeveer normaal. Ik voelde me nog niet helemaal super, dus ik ben niet naar m’n project gegaan. Gelukkig maar, want m’n temperatuur begon langzaam weer op te lopen. Het werd weer een bank-dagje. ’s Middags ging het ineens snel en om 17.30 had ik bijna 40 °C koorts. Inge kwam me halen met de auto en om 18.00 vertrokken we richting ziekenhuis.

Het werd een uur in de auto zitten. Lang leve de files in de stad, de overal tussendoor glippende boda’s en de brutale matatu-taxibusjes. En de verkeersagenten deden nog zo goed hun best... Maargoed, uiteindelijk waren we er om 19.00. Het ziekenhuis ‘The surgery’, lijkt meer op een grote huisartsenpraktijk, met daarbij dan nog een gedeelte voor spoedeisende gevallen en een ambulance-dienst. Het is een van de beste ziekenhuizen in Kampala en er komen en werken ook aardig wat Westerse mensen. Ik moest me registreren en toen begon het wachten op mijn beurt. Om 20.20, dus ruim een uur later, was het zover. Ik werd ondervraagd en onderzocht door een Afrikaanse arts. Wel even wennen. Medisch praten in (Afrikaans-)Engels en alles is toch iets primitiever dan in Nederland. M’n bloeddruk was te laag, m’n hartslag te hoog en ik had nog steeds koorts, dus m’n bloed en urine moesten onderzocht worden. Voor zover ik me kan herinneren heb ik dat nog nooit gehad, dus het buisje bloed afnemen + in een bekertje plassen waren weer nieuwe ervaringen. Verder kreeg ik alvast medicijnen om m’n temperatuur wat naar beneden te krijgen.

Iets meer dan een half uur later kwam de dokter terug met de uitslag van de onderzoeken. Ze hadden zowel in mijn bloed als urine stoffen gevonden die duiden op een infectie. Wat precies, konden ze niet achterhalen. Voor de ene kreeg ik antibiotica mee en de ander was een beginnende infectie, waarvoor ik het advies kreeg heel veel water te drinken. Midden in de nacht m’n bed (het bovenste bed van het stapelbed, met muskietennet eroverheen) uit moeten voor de wc, is dus ondertussen ook een nieuwe ervaring ;) Ik kreeg ook nog een voorraad ibuprofen (koorts-remmend) en moest voordat we konden gaan nog even mee om m’n bloeddruk en hartslag te checken (omdat m’n temperatuur ondertussen wat lager was door de medicijnen en de dokter hoopte dat het dan beter zou zijn). Bloeddruk en hartslag waren helaas nog steeds niet goed, dus de dokter wilde dat ik de volgende dag terugkwam. Balen. Maarja, Inge en ik konden eindelijk aan de terugweg beginnen en om 22.00 was ik weer thuis.

Gister, dinsdag, ging het een stuk beter. Waarschijnlijk vooral door de hoeveelheid ibuprofen die ik moest slikken. Ik heb uitgerust, wat nuttige dingen gedaan, filmpje gekeken en rond vijf uur kwam Inge om weer naar het ziekenhuis te gaan. Het duurde allemaal weer heel lang, maar met mij in het ziekenhuis ging het snel: een (verveelde) verpleegster kreeg de opdracht m’n bloeddruk en hartslag te checken, deed dat en zei “it’s okay, you don’t need to see the doctor”. Oké dan. Als ik niet beter word of het veel slechter gaat, gaan we wel weer. We doen het maar op z’n Afrikaans...

Vandaag gaat ’t wel oké. Ik neem braaf medicijnen en rust uit. Het voelt wel een beetje stom dat ik nu al een aantal dagen niet op het project ben geweest. Het scheelt niet veel of ik ga de bonen met posho/spaghetti/rijst ook missen ;) Ik was al aardig gewend aan dezelfde lunch elke dag.

Kortom: het is allemaal niet zo fijn, maar ik overleef het wel en doe rustig aan. Ik bekijk het positief door alles maar te zien als nieuwe ervaringen (zoals jullie waarschijnlijk al gemerkt hadden)

Veel liefs,

Rianne

10. Dag Robert

Jambo!

Als eerste ga ik even terugkomen op het laatste uit mijn vorige verhaal, want.. ik heb een kakkerlak gevangen, jaja! Hij lag dan wel al op z’n rug, maar hij leefde en hij was vies! Zie hier het resultaat:

Ok, nu wat meer over afgelopen week. Het was leuk op het project :) Met de vrijwilligers hebben we afgesproken dat iedereen verantwoordelijk is voor een dag. Eén iemand verzint dus wat voor crafts time bij het drop-in center en iets om ’s middags te doen bij het boys home, en de anderen helpen. Ik vind het wel fijn werken zo en we hebben leuke dingen gedaan. Jennita heeft een soort les gegeven over Nederland, we hebben allerlei kleine (ren)spelletjes gedaan, self-defence training gekregen van een Ugandees (die nu in Amerika woont en self-defence/vechtsporten als baan heeft), spellen met ballonnen gedaan, dieren gevouwen, vingerpoppetjes gemaakt en nog wel meer natuurlijk.

Er is ook nog wel iets ‘heftigs’ gebeurd. Robert, een van de kleintjes bij het drop-in center, hing begin deze week nog de hele tijd aan mijn hand of om mijn middel, maar woensdag was hij er ineens niet meer. Zijn ouders werkten in een gebouw waar Afrikanen wonen die aardig wat geld hebben en daar bleek een laptop verdwenen. Zijn vader is daar gewoon meteen voor opgepakt en die zit nu in de gevangenis. Zijn moeder mocht niet meer in hun huis blijven en moest met Robert terug naar ‘the village’ waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen. Zo raar, hoe snel dat hier gewoon maar gaat en dat ik hem nu niet meer zal zien. Johnson, het andere kleintje, liep er af en toe ook een beetje verloren bij de laatste dagen. Hij mist zijn maatje. Ik eigenlijk ook wel een beetje, moet ik eerlijk bekennen. Deze foto’s zijn van dinsdag, toen ‘ie er nog was, nietsvermoedend..

Ik heb nog meer foto’s geüpload trouwens. In alle drie de albums staan er weer wat bij. Ik heb ook nog een leuk filmpje voor jullie, van een ritje bodaboda. Mocht je de neiging hebben je snel zorgen te maken om mij, dan raad ik je aan om ‘m niet te kijken of pas als ik weer heelhuids terug ben ;)http://www.youtube.com/watch?v=d9fmsjVX-xg&feature=youtu.be

Veel liefs,

Rianne

9. Update na 10 dagen

Jambo!

10 dagen + 10 uur geleden lag ik uitgeput, zonder m’n eigen kleren, net aangekomen in Uganda, eindelijk in m’n bedje hier. Dat voelt nu al weer heel lang geleden en er is natuurlijk ook heel veel gebeurd. Hierbij even een update :)

Ik heb m’n draai ondertussen wel aardig gevonden. Het weer, de mensen, het verkeer, de boda’s, alle geluiden en geuren, het eten, het Doingoood huis.. Het voelt allemaal al wel een beetje als m’n tweede thuis.

De werkdagen op m’n project vind ik nog wel wat lastig. Als we (de vrijwilligers: nu 2 Nederlanders + 1 Belg + 1 Duitse + 1 Boliviaanse) aankomen worden we (zowel bij drop-in center als boys home) altijd hartelijk verwelkomd, maar daarna gaan de jongens vaak weer door met hetgene waar ze mee bezig waren. Meestal voetballen, schommelen, achter elkaar aan rennen, soms tekenen of gewoon wat hangen. De ‘vaste werknemers’ (twee bij het drop-in center en twee/drie bij het boys home) regelen het eten, de les en geven de jongens af en toe opdrachten om iets te doen (bijv. zichzelf wassen, vegen, schoonmaken, verzamelen voor de les of crafts time..), maar zitten verder veel in het kantoortje. Wij als vrijwilligers kunnen bij het drop-in center helpen met de les en wat verzinnen voor crafts time. De rest van de tijd bij het drop-in center en eigenlijk de hele middag bij het boys home hebben we geen echte taken. Als we zelf geen initiatief nemen, zitten we dus een beetje te niksen terwijl de jongens zichzelf wel enigszins vermaken. Dat voelt natuurlijk heel nutteloos en daarom verzinnen we dingen om te doen. Sport, spel, knutselen.. Zowel bij het drop-in center als het boys home is er ongeveer één grote krat met knutselmateriaal (van vorige vrijwilligers uit Nederland) en een/twee ballen. Het is dus wel lastig om telkens leuke dingen te verzinnen. De jongens vinden het leuk als we iets met ze doen, maar haken soms wel al aardig snel af en gaan dan weer verder met hun eigen ding. Activiteiten organiseren kost dus redelijk wat moeite en als de jongens hun eigen gang gaan voel ik me aardig nutteloos. Dan mis ik toch wel een taak/iets te doen en de manier van hard werken in Nederland.

Ik heb geprobeerd om het zo goed mogelijk te beschrijven, maar het kan dat het nu wel heel negatief klinkt. Dat is natuurlijk ook weer niet de bedoeling! We hebben afgelopen week veel leuke dingen gedaan! Estafette, sieraden maken, dansen en muziek maken op djembé’s, letters maken met hun lichamen (met armen wijd is een T, twee jongens met hoofden tegen elkaar is een A enz.), armbandjes knopen, stand-in-de-mand, gezichten maken met takjes en bladeren, rare foto’s met ze maken.. Ik denk dat het ook belangrijk is dat ik de jongens wat beter leer kennen. Ze komen van de straat, zijn niet zo snel heel erg open, ik ben natuurlijk de zóveelste vrijwilliger en het is gewoon even wennen aan elkaar in het begin. Ik merk ook wel dat het met Johnson en Robert, de twee jongste jochies bij het drop-in center die ik nu een paar keer les heb gegeven (cijfers en alfabet leren), al beter gaat. Die komen me vaak even opzoeken en willen soms op schoot. Met de rest zal het hopelijk ook vanzelf wel beter gaan.

Rond 4/5 uur ga ik elke dag weer richting huis. Mijn boda is gemiddeld altijd een half uur te laat, maar daar hou ik ondertussen rekening mee ;) ’s Avonds heb ik dan genoeg tijd om te relaxen, wat te internetten, te douchen, te lezen en alvast een beetje na te denken over activiteiten voor de volgende dag. Niks te klagen dus :)

Thuis (zo ga ik het Doingoood huis vanaf nu maar noemen) is het verder ook gezellig met de anderen. Het was wel wat druk, omdat we een tijdje met z’n achten waren (= beide slaapkamers van vier vol), maar eigenlijk was dat nog prima te doen. Van donderdag t/m zaterdag waren vijf van de acht op safari, dus had ik het lekker rustig thuis met Mary en Sanne. Zaterdag, gister, ben ik met Mary naar de Acacia Mall geweest, een heel erg luxe winkelcentrum. Het was echt heel erg mooi, prachtig uitzicht vanaf het dak en we hebben ook heerlijk geluncht! Vanochtend/vanmiddag heb ik een hele tijd bij het guest house gezeten en heel erg leuk geskyped met familie en vrienden.

Ik zie dat dit ondertussen alweer een lang verhaal aan het worden is, dus ik ga maar snel stoppen. Ik heb nog genoeg te vertellen, maar dat kan ook wel wachten tot volgende verhalen. Laatste dingetje: Ik heb nu zoals beloofd ook foto’s op mijn blog staan, dus neem snel een kijkje als je dat nog niet had gedaan! ;)

Veel liefs,

Rianne

Ps. Er rent nu een kakkerlak door de kamer, waarschijnlijk degene die ik gister ook al heb gezien. Ik ga nu toch maar eens een poging wagen dat ding te vermoorden. Wish me luck

8. Langzaam wennen

Jambo!

Weer een verhaal vanuit Afrika :) Ik ben ondertussen al goed aan het wennen hier, heb nu al een ‘echte werkdag’ achter de rug en merk dat ik al niet meer helemaal up-to-date ben wat Nederland en ander nieuws betreft. Het ritme en het leven is hier toch echt heel anders.

Vanochtend ben ik om half 9 met Jennita naar het drop-in center gegaan. Omdat het nog even wennen is voor mij, liep ik vooral met haar mee. We hebben broodjes gekocht als ontbijt voor de jongens, zodat ze al om 9 uur komen en de lessen en het knutselen ook meedoen. Het is echt een ‘drop-in’ center, dus de straatjongens kunnen komen en gaan. Ze waren er vaak vooral voor de lunch, dus Jennita is met het ontbijt-plan gekomen en ik kan straks kijken of het ook echt goed doorgezet wordt. Vandaag werkte het in elk geval, want er waren ’s ochtends al 20-25 kinderen. Ze zijn trouwens tussen de 6 en 16 jaar, denk ik.

Na het ontbijt was het tijd voor les. Omdat ze veel verschillende niveaus hebben, werd de groep opgesplitst. Ik heb met de twee jongste jochies ‘numbers’ gedaan. 1 t/m 12 herkennen en zelf leren schrijven. Met de ene, Johnson, ging het aardig goed, maar de ander, Robert, kon nog niet zo goed schrijven en kende de getallen ook nog niet heel goed. Lastig, maar alsnog leuk om te doen.

Naast les is er ook crafts time. Ik heb geprobeerd om ze allemaal dieren te laten tekenen, zodat alles bij elkaar een dierentuin zou worden. Niet helemaal gelukt ;) Het is nog een beetje een ongeregeld zooitje, ze zijn heel druk en praten eigenlijk de hele tijd Luganda. Sommige jongens konden wel echt heel goed tekenen en die hebben wel wat moois gemaakt. Zou ik ze echt niet na kunnen doen.

Rond lunchtijd gingen Jennita en ik richting het boys home. Innocent, de begeleidster in het drop-in center, heeft toen vaste boda-chauffeurs voor ons geregeld, waarmee we fijn elke dag mee kunnen rijden voor een goede prijs.

In het boys home is het nog steeds vakantie. Die hebben ze maar gewoon een week verlengd. De jongens verveelden zich duidelijk wel een beetje. Ik heb met eentje, Patrice (geloof ik), even gevoetbald. Ezelen (voor degene die dat kennen). Daarna kregen we lunch. Jennita kwam met het plan om een soort estafette te verzinnen en dat hebben we toen gedaan met de jongens. Ook nog even stand-in-de-mand (dat hadden ze blijkbaar al geleerd van Nederlandse vrijwilligers) gedaan en toen was het alweer tijd om te gaan. Onze boda’s waren ruim een half uur te laat. Tja, welkom in Afrika.

Terug bij huis bijna gelijk doorgegaan naar het ICU guest house. Dat is dicht bij ons huis, heeft een Nederlandse eigenaar en daar mogen we wat gaan drinken en gebruik maken van de gratis wifi (jeeeeej). Voor de duidelijkheid: ik heb in het Doingoood huis wel internet, maar dat gaat via een speciale usb-stick met simkaart erin en ik betaal dan voor alle MB’s internet die ik gebruik. Van de gratis wifi in het guest house heb ik dus meteen goed gebruik gemaakt en even geskyped met thuis :)

Daarna bij kraampjes wat groente gekocht en ’s avonds hebben we omelet met groente gegeten. Nu weer lekker op de bank. Ik ben nog wakker omdat er zo nog een nieuwe vrijwilliger bijkomt. De achtste, dus dan zit het huis wel echt vol.

Ik heb vandaag aardig wat foto’s gemaakt, dus als ik een keer met m’n laptop bij de wifi ben, zal ik jullie ook eens even laten zien hoe het er allemaal uitziet. Morgen gaan we al wel weer naar het guest house, maar dat is voor de barbecue-avond daar. Heerlijk weer even wat vlees eten :) Denk dus niet dat ik daar dan met m’n laptop ga zitten.. Maar, foto’s komen eraan! Beloofd.

Veel liefs,

Rianne

7. De eerste dagen

Jambo!

Jaaaa, ik heb goed nieuws! Mijn koffer is er! Ik heb vanochtend lekker gedoucht en nu lekker m’n eigen schone kleren aan :) De andere meiden zijn naar een marktje/zwemmen, maar ik doe het vandaag nog even lekker rustig aan. Ik heb nog genoeg tijd om leuke dingen te doen en ik wilde jullie natuurlijk ook snel het goede nieuws vertellen ;)

Verder wil ik jullie natuurlijk ook vertellen over gister, de eerste dag op mijn project. Inge kwam me ’s ochtends ophalen en we gingen op boda’s naar het drop-in center. Daar ging het meteen lekker op z’n Afrikaans, want ze bleken op outreach (proberen nieuwe jongens van de straat te halen) te zijn gegaan. We zijn toen maar meteen naar het boys home (het weeshuis) gegaan. Op normale werkdagen ben ik ’s ochtends bij het drop-in center en dan met de lunch en ’s middags bij het boys home.

Toen we bij het boys home aankwamen werd Inge meteen begroet door iedereen en ze gingen mij allemaal een hand geven en hun naam zeggen. Wel heel lief. Daarna gingen we naar het kantoortje waar de baas van het project was. Er was ook nog een meisje/vrouw uit Bolivia, een vrijwilliger via een andere organisatie, die net was aangekomen. Zij kan alleen bijna geen engels, dus dat was niet zo heel handig. De baas zou een douche voor haar regelen (zij slaapt ook bij het project) en dan terugkomen om mij een soort introductiepraatje te geven. Nou, nee dus. Hij was er ineens vandoor. ‘Business’. Inge kon hem ook niet bereiken en was dus wel een beetje chagrijnig. We hebben toen maar gewacht. Ondertussen een beetje met de kinderen gepraat en ze hebben me een spelletje geleerd.

Rond lunchtijd kwam de baas eindelijk terug en ging hij wat over het project vertellen. We kregen toen ook lunch: posho, een soort bruine bonensoep met rijst. Best goed te eten, maar ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat ik er genoeg van heb. Jennita (andere Doingoood vrijwilliger) en Sara (Duitse vrijwilliger van een andere organisatie) waren er ondertussen ook, terug van de outreach bij het drop-in center. Inge ging weg en ik bleef met hen bij het project.

We kregen de examens van de kinderen om na te kijken. Echt bizar, de kinderen zaten gewoon om ons heen en mee te kijken, terwijl wij nakeken. Wel leuk natuurlijk, maar in Nederland zou dat echt niet kunnen. De examens waren van veel verschillende niveaus en wel interessant om te zien. Veel opdrachten waren om beter Engels te leren. De kinderen spreken liever Luganda en het Engels is niet altijd even goed (vooral geschreven, spreken gaat prima).

De kinderen hebben verder mijn huid en haar uitgebreid bestudeerd en gevoeld. Ze vonden moedervlekken heel grappig en gingen ze allemaal aanwijzen.

Jennita en ik zijn redelijk op tijd weer richting Doingoood huis gegaan. We gingen ’s avonds namelijk ook nog uit eten met alle meiden uit het huis (6) en Inge. We gingen op boda’s naar het centrum. Een redelijk ritje en vooral spannend omdat we bij elkaar wilden blijven (wat aardig lastig is als die boda’s overal tussendoor glippen). We wisten niet precies waar we heen moesten en je wil niet in je eentje verdwalen.. Uiteindelijk ging het goed en kwamen we aan bij het Mexicaanse restaurant waar we gingen eten. Het was heel lekker en ook gezellig. ’s Avonds met z’n allen in een taxi weer naar het Doingoood huis en toen ben ik redelijk snel m’n bed in gegaan. In m’n eigen pyjama, jeeeej :)

Vandaag dus relaxen. Morgen gaan Marloes, Eva, Sanne en Jennita op hike, maar andere Sanne en ik gaan niet mee. Wij blijven beide lang en kunnen dus nog wel een andere keer. We gaan morgen waarschijnlijk ergens lunchen, naar de supermarkt en misschien nog zwemmen.

Dat was ‘m alweer.

Veel liefs,

Rianne

6. Ik ben er!

Jambo!

Ik ben er! Ik zit nu op de bank in het Doingoood huis en ben heel, heel moe. Ik denk niet helemaal meer helder daardoor, dus ben benieuwd hoe dit verhaal wordt.

Dus. Mijn reis. Gisterochtend vroeg opgestaan, Wouter en Mirjam een dikke knuffel gegeven (die gingen niet mee naar het vliegveld), en toen in de auto naar Dusseldorf. We kwamen daar lekker op tijd aan, dus ik heb ingecheckt en daarna met papa en mama nog even gezellig wat gedronken. Toen een laatste knuffel en door de douane.

Ik ben naar de wc geweest, heb m’n flesjes gevuld en toen ben ik naar de gate gegaan. Daar had ik 30 minuten gratis wifi :) Na een tijdje werd er omgeroepen dat het vliegtuig te laat was aangekomen, dus dat het boarden later zou beginnen.

In het vliegtuig zat ik naast het raam en naast me zat een oude Turkse man. Wel grappig, hij ging na het eten gebedjes opzeggen. Ik heb verder film gekeken. Toen ik op Istanbul uitstapte, was het warm! Het vliegveld is ook heel groot en er rijden echt heel veel bussen, auto’s, karretjes met bagage enz. heen en weer. Ik had snel m’n gate gevonden, ben ff naar de wc geweest en toen wachtenwachtenwachten.. Er zat wel een grappig Duits gezin tegenover me.

Ook dit vliegtuig was te laat en het boarden begon weer een stuk later. In het vliegtuig zat ik weer bij het raam, was de plek naast me leeg en daarnaast zat een Afrikaanse vrouw (volgens mij kwam ze uit Congo). Ze heeft de hele tijd overal foto’s van gemaakt met haar mobiel. Uit het raam, van haar eten, van zichzelf en ze liet mij ook een foto van haar maken ;) Tijdens de vlucht kreeg ik m’n avondeten en nog allerlei andere dingen. We kregen o.a. een soort slaappakketje met oordopjes, zo’n ding voor over je ogen, een dekentje en.. sokken! Daar moest ik wel even om lachen, vooral toen de Afrikaanse vrouw ze meteen ook aandeed en ging slapen. Ik heb film en serie gekeken, muziek geluisterd en een poging gedaan om te slapen.

Rond 2.00 ’s nachts landden we in Kigali (Rwanda), waar een aantal mensen het vliegtuig uit ging en er een paar nieuwe mensen bijkwamen. De Afrikaanse vrouw ging weg en er kwam een (jonge)man naast me zitten. Ik dacht dat ‘ie Turks was en ik vond hem een beetje eng, omdat hij me enigszins aan het aanstaren was. Om 2.50, de tijd dat ik eigenlijk in Entebbe (Uganda) had moeten aankomen, stegen we weer op. In het vliegtuig kreeg iedereen een papiertje dat je moest invullen voor een visum. De ‘Turkse’ man naast me vroeg of ‘ie m’n pen mocht lenen en toen praatten we een beetje. Hij bleek niet uit Turkije maar uit Egypte te komen. Verder heb ik weer muziek geluisterd, geprobeerd om te slapen en een beetje uit het raam gekeken. Afrika is echt donker als het nacht is! Je ziet wat huizen met licht, soms een verlicht stukje weg en voor de rest eigenlijk alleen de wat grotere steden.

Eindelijk in Entebbe aangekomen, werd iedereen eerst meteen gecontroleerd op ebola. Ik kreeg een of ander spul op m’n handen gespoten, m’n temperatuur werd opgemeten en ik moest nog een heel formulier invullen. Joepie, daar zat ik echt op te wachten om 4 uur ’s nachts. Daarna m’n visum regelen en door naar de bagageband. Wachten.. wachten.. koffer nummer 1.. wachten.. wachten.. wachten.. en geen koffer nummer 2. Toen had ik echt geen zin meer. Er was bijna niemand meer, ik wou slapen, ik had geen bereik met m’n mobiel en ik was bang dat m’n chauffeur het wachten zou opgeven. Maaroke, op naar de ‘lost bagage office’. Een aantal formulieren en kopieën van paspoort en vluchtschema later, was ik klaar en kon ik gaan. Zonder m’n ene koffer waar al m’n kleren inzitten.

De chauffeur, Charli, was er gelukkig nog. De 50 minuten in de auto heb ik gezellig wat met hem gepraat (wennen aan het Afrikaanse Engels) en goed om me heen gekeken. Vooral de geur, maar ook de rest (de mensen, het straatbeeld, het verkeer enz.) voelden wel enigszins vertrouwd. Toch wel fijn dat ik er al geweest ben. Bij het Doingoood huis deed Sanne, een van de andere vrijwilligers, de deur voor me open. Ik kreeg een shirt van haar om in te slapen en ging eigenlijk meteen naar bed. 6.00 uur, niet echt zoals gepland.

Vanochtend maar weer dezelfde kleren aangedaan als gister, ontbeten en even gepraat met Sanne en Sanne (handig he

Na dus even gepraat te hebben, ging ik met Inge op ‘city tour’. Achterop een boda boda (brommertje), dwars door het verkeer. Ik had me voorbereid op het moeten doorstaan van doodsangsten, maar eigenlijk genoot ik er wel van :) We gingen naar een shopping mall, ik heb geld gepind (nadat we eerst de bank moesten bellen omdat ze m’n pas niet goed op wereldprofiel hadden gezet), we hebben een simkaart en een usb-stick voor internet gekocht en we zijn nog even in een grote supermarkt geweest. Toen was ik alweer/nog steeds doodmoe en zijn we terug gegaan.

Ik heb de spullen die ik wel heb (schoenen, toiletspullen, shampoo, boeken, pillen.. naja eigenlijk alles behalve m’n kleren) een beetje uitgepakt en ben toen lekker weer gaan slapen. Daarna gekeken of m’n internet werkt, wat gemaild, avondgegeten en nu ben ik dus dit verhaal aan het schrijven. Ondertussen heb ik ook de andere meiden ontmoet, wat gehoord over hun projecten en verder een beetje gepraat.

Nu vind ik het wel weer genoeg geweest en heb ik heeeel erg zin om weer m’n bed in te gaan. Ohja, nog iets, we hebben momenteel geen stromend water. Super. Ook niet douchen dus. Morgenochtend komt Inge weer en gaan we naar m’n project. Ik ben benieuwd.

Ik leef nog en ik ben er, maar verder zit het nog een beetje tegen helaas :( Hopelijk volgende keer leuker nieuws en ik hoop vooral echt dat m’n koffer met kleren nog komt.

Veel liefs,

Rianne